Shihan Akbar Khandehrish

شیهان اکبر خنده ریش متولد ۱۳۵۶ ورزش را از سال ۱۳۶۸ با رشته کاراته کان ذن ریو زیر نظر استاد ساعدی آغاز نمود و با توجه به استعداد فراوان در امر فراگیری در سال ۱۳۷۰ موفق به اخذ کمربند مشکی گردید.

شیهان خنده ریش فعالیت در رشته کشتی کچ و مبارزات آزاد را از همان سال شروع کردند و از سال ۷۴ پا به عرصه مربیگری نهادند.

او در سال ۷۸ با شیهان اکبر آقالو که جزء اولین نفراتی بودند که رشته پر طرفدار جوجیتسو را وارد ایران نمودند آشنا شدند و این رشته را به صورت حرفه ای دنبال نمودند.

با توجه به تبحر بالای شیهان خنده ریش در امر آموزش ایشان توانستند در طول فعالیت خود به عنوان مربی قهرمان زیادی را در عرصه ملی و کشوری پرورش دهند و سال های متوالی به آموزش نیروهای پلیس و نظامی بپردازند.

از دستاوردهای ایشان در طول چندین سال در عرصه ورزش می توان به موارد زیر اشاره کرد:

- کمربند مشکی دان ۶ جوجیتسو

- کمربند مشکی دان ۶ رزم ایران ( کشتی کچ )

- کمربند مشکی دان ۵ سوپرفری فایتینگ

- کمربند مشکی کاراته کان ذن ریو

- نماینده رسمی سبک جوکوشین ریو در ایران ازسال ۲۰۰۹

- دبیر سبک رزم ایران ازسال ۲۰۰۸

- نائب رییس هنرهای فردی فدراسیون ورزش های رزمی ایران 

- مسئول استان تهران سبک هوکوتوریو جوجیتسو

- داور درجه ۱ ملی سال ۲۰۱۱

- مدرس داوری درجه ۳ و۲ و۱ ملی

برخورد درمانی با آسیبهای ورزشی

اول اینکه هرگز زمانی که در هنگام ورزش دچار درد شدیم سعی نکنیم به حرکات و تمرین ادامه دهیم لذا اولین گام توقف فعالیت ورزشی است.

*صدمات و جراحات ورزشی نیازمند اقدام پزشکی

a . آسیب هایی که سبب درد شدید و تورم و یا بی حسی در اندام شوند.

b. عدم توانایی در تحمل وزن بدن برروی اندام آسیب دیده

c. جراحات و صدماتی که ناشی از یک آسیب قدیمی اند و اکنون در آنها دچار درد شدید ـ تورم و یا ناپایداری مفصلی ( اگر آسیب قدیمی در مفصل باشد ) شده ایم.

*صدماتی که در موارد فوق نگنجیدند را می توان در منزل یا در محیط ورزش درمان نمود .جهت تسریع بهبودی باید 4 اقدام بعد از آسیب دیدگی ورزشی تا حداقل 48 ساعت بعد انجام گیرد.

1- استراحت : توقف فعالیت ورزشی و استراحت دادن به ناحیه صدمه دیده اولین قدم است. چنانچه ناحیه صدمه دیده مثلاً‌ در پا است بخاطر نیاز به انجام فعالیتهای روزانه می توان از عصا استفاده نمود تا به عضو صدمه دیده فعالیتی وارد نشود.

2- درمان با یخ: برای انجام یخ درمانی باید کیسه حاوی یخ را به مدت 20 دقیقه برروی محل آسیب قرار دهیم و این کار را 8-4 بار در روز انجام می دهیم. توجه شود که زمان فوق نباید بیش از 20 دقیقه باشد. سرما درمانی سبب کاهش التهاب و تورم و درد می گردد.

3- فشار موضعی محل آسیب : با بانداژ کردن محل آسیب می توان از میزان تورم و التهاب کاست و روند بهبودی را تسریع نمود.

4- بالا نگه داشتن محل آسیب : در صورت آسیب دیدگی زانو, آرنج, اندام فوقانی و تحتانی می توان آنها را بالاتر از سطح قلب قرار داد. این امر به کاهش آزاد سازی فاکتورهای التهابی می انجامد و روند بهبودی را شدت می بخشد.

درمان های اختصاصی

در بالا اشاره شد که برای تمامی آسیبهای ورزشی می توان با استفاده از 4 مورد استراحت دادن, بالا نگه داشتن سرما درمانی و فشار موضعی درد و تورم را کاهش و روند بهبودی را تسریع نمود. اما درمانها و روشهای خاصی هم برای درمان آسیب های ورزشی وجود دارد که در زیر به اختصار در مورد آنها توضیح می دهیم:

1) داروهای ضد التهابی غیر استروئیدی ( NSAIDS ) : 

اولین مرحله از ترمیم آسیب همان ایجاد التهاب در محل آسیب است. در واقع بوجود آوردن گرمی , تورم و حساسیت در لمس که نشانه های التهاب هستند اولین مرحله از ترمیم آسیب دیدگی است. اما التهاب شدید می تواند مضر باشد لذا برای کاهش آن اقدام می کنند. پزشکان از داروهای ضد التهابی غیر استروئیدی مثل ایبوپروفن, ناپروکس و آسپرین برای این منظور استفاده می کنند. این داروها هم درد و هم التهاب را کاهش می دهند. داروی استامینوفن هم جزو این گروه است اما فقط ضد درد است و ضد التهاب نیست.

2) جراحی :

در برخی موارد جراحی جهت ترمیم بافت همبند ( عصب ـ عروق ) و نیز شکستگی های ترکیبی لازم است. البته طیف وسیعی از آسیبهای ورزشی نیازی به جراحی ندارند.

3) درمانهای بازتوانی :

بازتوانی به برنامه ای چند مرحله ای برای بازیابی توان و انعطاف عضو صدمه دیده به ما قبل آسیب دیدگی است. در اغلب آسیب ها باید هر چه سریعتر حرکات شروع شوند ( بعد از رفع درد ) این شروع زودرس فعالیت می تواند به بهبودی کمک شایانی کند باید در دامنه حرکتی مفصل انجام داد پس از اینکه در تمام دامنه حرکت قادر به حرکت شدیم باید شروع به انجام حرکات کششی نمائیم و بعد به حرکات قدرتی برای تقویت عضلات بپردازیم. توجه داشته باشیم حرکات را تا جایی ادامه بدهیم که درد نداشته باشیم به عنوان مثال چنانچه در دامنه حرکتی مفصلی در جایی درد گرفت تا آنجا که درد نیاید مفصل را حرکت می دهیم. یک برنامه بازتوانی کامل باید شامل ورزشهایی برای افزایش انعطاف پذیری, قدرت و حس عمقی باشد.

4) تحریک الکتریکی :

تحریک الکتریکی  مداوم سبب بهبود درد یا جلوگیری از انتقال پیام درد از اعصاب به مغز می شود. از سویی دیده شده که سبب کاهش تورم و حفظ قدرت عضلانی و جلوگیری از تحلیل عضله می گردد.

5) سرما درمانی :

با کاهش خونرسانی به عضو صدمه دیده سبب کاهش التهاب و درد می گردد. عمدتاً در 48 ساعت اول کاربرد دارد

6) گرما درمانی :

با افزایش خون رسانی سبب تسریع روند بهبودی و کاهش درد می شود اما در 48 ساعت اول نباید استفاده شود. عمدتاً در 48 ساعت اول سرما درمانی و بعد از آن گرما درمانی می کنیم.

7) اولتراسوند:

امواج پرفرکانس اولتراسوند سبب ایجاد گرمای عمقی در بافت آسیب دیده می شود و روند بهبودی آسیب ورزشی را تسریع می کند.

8) ماساژ درمانی :  

با افزایش جریان خون عضو بهبود را تسریع می کند. در فاز حاد نباید انجام گیرد.

انواع شایع آسیبهای ورزشی

1- کشیدگی و پارگی های عضلات و رباطها

Sprain به کشیدگی رباطها ( که استخوانها را به هم ارتباط می دهند ) اطلاق می گردد. علل ایجاد کشیدگی رباطها عمدتاً‌ ضربات هستند که سبب جابجایی استخوانها از هم در محل مفصل و کشیدگی رباط یا پارگی آنها می شوند. این کشیدگی ها 3 درجه دارند که درجه 1 آن کشیدگی خفیف و درجه 3 آن پارگی کامل رباط است. نواحی از بدن که بیشتر در معرض این آسیب قرار دارند عبارتند از مچ پا, زانو و مچ دست است.مثلا کشیدگی رباط های عضلات جمع کننده انگشتان در محل مچ دست از علل شایع درد دست در ورزشکاران است. علائم ایجاد sprain شامل درجات مختلفی از حساسیت در لمس محل, درد, التهاب , تورم و عدم توانایی در حرکت عضو یا مفصل و یا شلی مفصل و ناپایداری آن است.Strain به آسیب و کشیدگی واحد عضله – تاندون گفته می شود که اغلب در اثر مقاومت در برابر فشارهای کششی در اثر انقباض شدید عضلانی در ورزش های غیر تماسی ایجاد می گردد. کشش بیش از حد سبب پارگی جزئی در واحد عضله – تاندون میشود . علائم و نشانه های آن شامل درد, اسپاسم عضله و فقدان قدرت عضله, در درجات شدید پارگی عضله.

2- آسیب های زانو

بخاطر ساختمان پیچیده و متراکم و نیز تحمل وزن بدن مفصل زانو شایعترین مفصلی است که دچار صدمه ورزشی می شود. هر ساله حدود 55 میلیون نفر در آمریکا بخاطر مشکلات زانو معاینه می شوند.

آسیب های زانو می تواند خفیف یا شدید باشد از آسیب های خفیف می توان به زانوی دوندگان ( درد و حساسیت در لمس جلوی و پائین زانو ) و التهاب تاندون ها و رباط های زانو نام برد.

آسیبهای شدید زانو شامل آسیب های استخوانی و غضروفی ( غضروف مفصلی و مینسک ها ) و آسیب های شدید و پارگی های رباطهای زانو ( رباط های صلیبی قدامی و خلفی و رباط های جانبی خارجی و جانبی داخلی ) می باشد.

آسیب دیدگی و صدمات زانو عمدتاً بدنبال چرخش زانو رخ می دهد اما می تواند بواسطه اصابت ضربات, افتادن روی پاها از ارتفاع , پریدن نادرست و دویدن های طولانی  و گرم کردن نامناسب روی  دهد.

3- درد ساق بدنبال ورزش ( shin splint )

درد ساق در هنگام ورزش مسئله شایعی است. درد معمولاً‌ در جلوی قسمت تحتانی ساق پا و نزدیک مچ و یا در سمت داخلی ساق رخ می دهد. این عارضه در دوندگان مشاهده میشود ومعمولا ناشی از شکستگی های استرسی یا خونرسانی ناکافی است. ریسک فاکتورهای این عارضه عبارتند از :

- تمرین بیش از حد

- روش دویدن نادرست

- تمرین های کششی نادرست

- گرم کردن ناکافی

- دویدن یا پریدن بر روی سطح سخت

- کفش نا مناسب ورزشی

4- آسیب های تاندون آشیل

آشیل تاندون عضله پشت ساقی است و در پشت مچ پا قرار دارد و مچ پا را به عقب می کشد و بطور شایعی دچار آسیبهای ورزشی می شود. طی روند پیری و نیز طی تمرین بیش از اندازه در ورزش این تاندون می تواند دچار التهاب شود. این امر تاندون را مستعد آسیب و پارگی در اثر اصابت ضربه می کند, از سویی بعلت درد ناشی از التهاب فرد از آن پا کمتر استفاده نموده و دچار تحلیل عضلانی و استعداد به صدمات ورزشی دیگر از ناحیه پا می شود.

عمدتاً آسیبهای ورزشی تاندون آشیل در افراد میانسال و مسنی که بصورت گاهگاه ورزش می کنند رخ می دهد. اغلب در اثر افزایش ناگهانی شتاب حرکت دویدن و نیز در هنگام حرکات پرشی فرد دچار آسیب می گردد.

5- شکستگی ها :

در ورزش دو نوع شکستگی داریم :

a- شکستگی حاد

b- شکستگی مزمن ( stress fracture )

شکستگی حاد :

ناشی از اعمال ضربه مستقیم به استخوان است. می تواند از نوع ساده ( شکستگی ساده استخوان با کمترین آسیب به بافت نرم اطراف ) و یا ترکیبی ( بیرون زدگی استخوان شکسته از سطح پوست ) باشد. اغلب شکستگی های حاد اورژانس بحساب می آیند و باید به سرعت درمان شوند بخصوص نوع ترکیبی که در معرض عفونت زخم قرار دارد.

شکستگی مزمن ( stress fracture ) :

عمدتاً‌ در پا و ساق و بخصوص در ورزش هایی که تماس تکرار شونده با سطح زمین وجود دارد دیده می شود در ژیمناستیک, ورزشهای رزمی, دو میدانی شایعتر است. اصولاً در این نوع شکستگی واضح استخوانی نمی بینیم بلکه شکستگی ها ریز و کوچک بوده و خود را با درد استخوان در هنگام اعمال نیرو روی استخوان نشان می دهد. البته گاهی هم تورم و حساسیت در لمس محل داریم.

6- در رفتگی ها

جابجا شدن استخوان های دو طرف مفصل را نسبت به هم گویند. در رفتگی ها عمدتاً در ورزش های تماسی ( فوتبال , بسکتبال و ... ) و نیز ورزش هایی که در آنها کشش های شدید به اندام وارد می شود رخ می دهد. به ترتیب شیوع مفصلهای شایع عبارتند از : شانه , آرنج, مچ دست.

برای دیدن گالری تصاویر کلیک کنید

دویدن آهسته ( استقامتی)

وضعیت سر هنگام دویدن: سر با بدن در خط مستقیم قراردارند و هنگام دویدن نباید سر را به سمت عقب یا طرفین و یا جلو خم نمود زیرا با طی نمودن مسافتهای طولانی فشار زیادی به مهره های گردنی اعمال خواهد شد . 

وضعیت تنه: تنه در دویدنهای آهسته (دوهای استقامت) صاف و كشیده و عمود به زمین است و با افزایش سرعت دویدن تمایل رو به جلوی آن افزایش می یابد .

وضعیت دستها و شانه ها: شانه ها هنگام آهسته دویدن, آزاد و راحت و افتاده می باشند. زاویه آرنج با باز و حدود 90 درجه است و حركت نوسانی دستها به سمت مركز بدن انجام می شود. مقدار عقب آمدن دستها بگونه ای است كه مچ دست تا امتداد لگن به عقب حركت می كند. كف دست به سمت بدن و انگشتان به حالت نیمه بسته ولی بدون انقباض و انگشت شست روی دومین مفصل انگشت اشاره قرار می گیرد .

نحوه تماس پا با زمین: میزان بالا آمدن زانوها در دوهای آهسته كمتر از مقداری است كه فرد سریع می دود. فرود پا جلوتر از مركز ثقل بدن می باشد, بطوری كه ابتدا قسمت خارجی پاشنه و سپس كف پا و پنجه با زمین تماس پیدا می كند. هرچقدر سرعت دویدن افزایش یابد تماس پاشنه با زمین كمتر شده به طوری كه ابتدا, وسط كف پا با زمین تماس پیدا می كند. اگر سرعت همچنان افزایش یابد بطوری كه فرد با تمام سرعت خود بدود فقط سینه پا با زمین تماس پیدا می كند .

تكنیك دویدن در حداكثر سرعت

وضعیت سر و گردن: سر و گردن صاف و در امتداد تنه قراردارد. سر هیچ گونه حركتی به طرفین و بالا و پایین ندارد. نگاه به جلو دوخته می شود .

حالت شانه ها: حالت آنها تقریباً آویخته و آزاد و راحت و بدون حركات چرخشی به طرفین است .

حالت دستها: بازوان بطور موازی با هم به جلو و عقب تاب می خورند و به سمت داخل و خارج بدن نباید حركت نمایند. زاویه آرنج حدود 90 درجه است حركت دستها از مفصل شانه انجام می شود و آرنج ها نباید باز و بست شوند. هنگامی كه دست به سمت عقب بدن تاب می خورد مچ دست تا امتداد تاج لگن خاصره بالا می آید و هنگامی كه دست به جلو تاب می خورد مچ تا امتداد شانه ها بالا می آید .

حالت تنه: بدن كمی به سمت جلو تمایل دارد و عمود به زمین نیست و لگن خاصره بالا نگه داشته می شود .

وضعیت پاها: با توجه به اینكه سرعت یك فرد برابر است با تعداد گام برداری (تواتر) ضربدرطول گام وی بنابراین هنگام دویدن سرعت می بایست برای افزایش طول گام زانو را از جلو تا حدامكان بالا آورد بطوری كه ران با سطح افق تقریباً موازی شود .

تماس پا با زمین: اولین محل تماس پا با زمین با قسمت لبه خارجی سینه پاست و در مرحله تحمل وزن بدن تمام كف پا نیز با زمین تماس می یابد (درقهرمانان سرعت, پاشنه پا بالا نگه داشته می شود) باید توجه داشت فرود پا بر خلاف دوهای استقامت روی خط ثقل بدن می باشد . دانستن این نکته جالب است که تاثیر دویدن برای فردی که مثلا مسافت 1 کیلومتر را با یک سرعت یکسان و بدون توقف میدود، کمتر از فردی است که همین مسافت را به صورت تند و کند و بدون توقف بدود .

یکنواخت ندویدن  باعث میشود که حالت عضلات و ضربان قلب متغییر بوده در نتیجه بدن سوخت و ساز بهتری داشته  و چربی سوزی بیشتری خواهیم داشت.

اگر جزء ورزشکاران فصلی هستید ، احتمالا هیچ کدامتان چندان تمایلی به انجام حرکات کششی ندارید. بیشتر افراد این حرکات را به این خاطر که تصور می کنند هیچ گونه فایده و اهمیتی نداشته و تاثیر چندانی بر روی بدن نمی گذارند، انجام نمیدهند.عملکرد حرکات کششی به چه صورت می باشد؟ 

پیش از توضیح این مطلب که حرکات کششی چه تاثیراتی را در بر دارند، باید مطالبی در مورد عملکرد ماهیچه ها بدانیم. ماهیچه ها از دسته ای از رشته های عضلانی که عضله را تشکیل می دهند، درست شده اند که این رشته ها به نوبه خود از بافت های بسیار کوچکتری تشکیل می شوند. به علاوه در ماهیچه ها نوعی پوششهای وتری، مقداری چربی و رگ های خونی می باشد که ساختمان ماهیچه را پیچیده تر می کنند و عملکرد عضلات نیز به همین موارد بستگی دارد. ورزش باعث می شود که هر یک از قسمت های مختلف ماهیچه بر رو هم فعل و انفعال متقابلی بگذارند. 

زمانی که شخص یکی از ماهیچه های خود را منقبض می کند، پوشش های وتری شروع به کار می کنند. بسته به وزنی که بلند می کند، ماهیچه ها میزان متفاوتی از بافت ها را تحت انقباض قرار می دهند. برای بلند کردن وزنه های سنگین تر بافت های بیشتری باید منقبض شوند. به همین دلیل است که گفته می شود اگر بدون تمرین های قبلی وزنه های سنگین بلند کنید، ماهیچه هایتان از کار افتاده و بافت های آنها در هم تابیده می شوند. 

پس از تمرین های سخت و شدید، ماهیچه ها باید خود را باز سازی کنند. در این حالت بافت هایی که در هم پیچیده شده اند این کار را دشوار ساخته و فرایند بهبودی را کند می کنند. زمانی که شما ماهیچه های خود را می کشید، بافتهای عضلانی در امتداد هم قرار گرفته و جریان خون در انها تسریع پیدا می کند. درست مثل کشیدن یک لباس چروک. این امر همچنین باعث می شود که وترها انعطاف پذیری بیشتری پیدا کنند. 

فواید حرکات کششی

همانطور که در بالا اشاره کردیم کشش باعث می شود که بافت های ماهیچه ای در امتداد یکدیگر قرار گرفته و بالطبع فرایند بهبودی پس از یکسری تمرینات طاقت فرسا تسریع پیدا کند. اگر بافتها دچار در هم پیچیدگی شده باشند، قسمت های آسیب دیده نیاز به زمان بیشتری برای التیام یافتن پیدا می کنند. بدن سازهای حرفه ای به خوبی می دانند که بهبودی تا چه حد حائز اهمیت می باشد. زمانی که خوب شدن ماهیچه ها برای مدت زمان زیادی به طول بینجامد، کل چرخه ورزشی قطع شده و مشکل پیدا می کند و به همین دلیل رشد ماهیچه ها به تعویق می افتد.

تحقیقات گویای این مطلب است که حرکات کششی مانع از بروز آسیب دیدگی و سخت شدگی ماهیچه ها می شوند. همچنین از احساس درد و سخت شدگی ماهیچه در روز بعد که به دلیل ساخته شدن اسید لاکتیک در ماهیچه می باشد جلوگیری می کند. حرکات کششی می تواند از گرفتگی عضلات نیز جلوگیری کند. برخی از عضلات مانند ماهیچه های پشت پا ( از زانو تا مچ پا) بیش از سایر ماهیچه دچار گرفتگی می شوند. 

بدن به طور طبیعی در مقابل کششهای بیش از حد از خود واکنش نشان می دهد. از طریق انجام حرکات کششی فرد قادر می شود تا قابلیت انعطاف پذیری بدن خود را تا حد قابل ملاحظه ای افزایش دهد. این امر سبب می شود تا تمام قسمت های یک ماهیچه به حرکت واداشته شوند. این کار برای بدن سازها بسیار مفید است چرا که به دلیل خستگی و در هم پیچیدگی این امکان وجود دارد که ماهیچه ها احساس خستگی کرده و کل قسمت ها در تمرین ها فعالیت نکنند، اما با کمک از حرکات کششی گرفتگی عضلات به پایین ترین میزان خود می رسد. 

انواع حرکات کششی

بالیستیک 

این حرکت در گذشته رواج بسیاری داشته اما در حال حاضر در میان ورزشکاران حرفه ای به دلیل خطرات احتمالی که در بر دارد چندان شایع نمی باشد. این تمرین باعث می شود که فرد با اندازه حرکت خود، ماهیچه ها را به بیشترین میزان کشیدگی که فراتر از حد طبیعی می باشد برساند. به عنوان مثال زمانی که عضله زردپی زانو را می کشید بالاجبار باید خم شوید که این حرکت شما را در یک موقعیت نامتعادل قرار داده و ریسک بروز آسیب دیدگی بالا می رود. 

استاتیک

این حرکت نیازی به وجود یار ندارد و بسیار موثر و بی خطر می باشد. برای انجام آن خودتان را در حالت مقرر قرار داده و عضلات خود را تا آنجا که می توانید بکشید تا فشار لازم را در آنها احساس کنید. حرکت را پس از اندکی قطع کرده به شرایط عادی باز گردید و یک مرتبه دیگر آنرا تکرار کنید. 

ایزوماتیک

این حرکت نیز یکی از حرکات بسیار خوبی است که بیشتر ورزشکاران در میان تمرین های خود به طور گسترده از آن بهره می برند. برای انجام آن شما نیاز به یک یار و یا دیوار دارید تا میزان سودمندی حرکت افزایش پیدا کند. مانند حرکت بالیستیک هیچ خطری را به همراه ندارد و فشار کمتری را نسبت به حرکت استاتیک به بدن وارد میکند. این حرکت برای قسمت هایی از بدن مثل ماهیچه های زردپی پشت پا اجباری میباشد. 

چگونه حرکات کششی را انجام دهید 

امروزه حرکات بالستیک چندان مفید شناخته نمی شوند، مگر اینکه شما یک ژیمناست و یا بالرین باشید. شما هیچ گاه نباید ماهیچه های خود را بیش از آنچه در حد توانایی شان است بکشید. اگر در هنگام انجام این تمرین احساس راحتی نمیکنید بنابراین باید از انجام آن صرفنظر کنید. 

گرم کردن بدن پیش از انجام حرکات ورزشی بسیار مهم می باشد. گرم کردن بدن قابلیت انعطاف پذیری و انسجام ماهیچه ها را افزایش می دهد. به عبارت دیگر ریسک آسیب دیدگی در حین انجام حرکات کششی را که خود به عنوان حرکات جلوگیری کننده از صدمه دیدگی شناخته می شوند، را کاهش می دهد. همیشه به خاطر داشته باشید که حرکات کششی همان گرم کردن بدن نیستند! گرم کردن با حرکاتی از قبیل چرخش مفاصل، ایروبیک و نفس گیری همراه می باشد. نرمش های گرم کردن بدن را باید در حدود 10 تا 15 دقیقه انجام دهید. 

حرکات کششی پس از گرم کردن بدن و قبل و بعد و در حین حرکات اصلی انجام میشوند. بهترین نتیجه زمانی پدیدار می شود که برای مدت زمان 30 ثانیه در موقعیت کشش باقی بمانید. به جای اینکه بر روی نیمکت بنشینید و منتظر ست بعدی خود بمانید سعی کنید حرکات کششی انجام دهید. 

در هنگام کشش عضلات خود را از یکدیگر جدا کنید. همیشه بهتر است که تک تک بر روی عضلات خود کار کنید به جای اینکه یکدفعه بر روی همه آنها کار کنید. جدا کردن عضلات از یکدیگر به شما اجازه می دهد تا کنترل بیشتری بر روی آنها پیدا کنید. 

ماهیچه های مختلفی را بکشید

سینه 

بر روی یک لبه (مثل درگاه در)  بایستید. بر روی لبه آن بایستید و دستان خود را اندکی بالاتر از شانه ها نگه دارید. بازوهایتان را به نرمی خم کنید و آرنج ها را به سمت پایین بیاورید. نیم تنه خود از کمر به بالا را به سمت مخالف بچرخانید تا در سینه خود احساس کشیدگی کنید. 

شانه ها 

شانه سمت چپ خود را با دست راستتان بگیرید. در همان حال که شانه چپ خود را گرفته اید، آرنج دست راست را با چانه خود همسطح سازید. با دست چپ خود آرنج مخالف را بگیرید. حالا آرنج دست راست را به سمت عقب بکشید و تا آنجا که میتوانید آرنج ها را به سمت خارج فشار دهید. همین کار را با شانه مخالف نیز انجام دهید. آرنج خود را بیش از اندازه تحت فشار قرار ندهید. بیشترین میزان فشار باید به دلیل کشش آرنج ها ایجاد شود. 

عضله سه سر 

دست خود را به طور مستقیم به سمت بالا ببرید. آرنج خود را مانند زمانی که میخواهید کمر خود را بخارانید خم کنید. از دست دیگر استفاده کنید و آرنج دست دیگر را بگیرید و به سمت عقب بکشید. 

عضله دو سر 

طوری بایستید که در مقابل شما یک سطح صاف قرار گرفته باشد ( مثل یک دیوار). دست های خود را به سمت دیوار دراز کنید و بکشید. کل دست ها و شانه ها باید به طور محکم با دیوار ارتباط برقرار کنند. سپس نیم تنه خود، از کمر به بالا را به سمت خارج بکشید و دست های خود را از طرفین تا آنجا که ممکن است بکشید. 

کمر 

آسانترین حرکت کششی برای کمر این است که چیزی را که دستگیره ای همسطح با شکمتان دارد، را بگیرید و سپس خم شوید ( مانند تعظیم ژاپنی ها) و سپس با کمک پاها خودتان را به عقب هل دهید. تنفس مناسب نتیجه را مطلوب تر خواهد ساخت. 

کواد 

در حالت ایستاده، زانوی سمت راست خود را خم کنید و با دست راست ، قوزک پا را بگیرید. قوزک پا را به سمت ران بیاورید. پای دیگر باید کاملا عمودی در روی زمین قرار داشته باشد. برای اینکه بتوانید تعادل خود را حفظ کنید می توانید دست دیگر خود را به جایی بگیرید. همین کار را برای پای دیگر نیز باید انجام دهید. 

عضلات عقب ران 

پای خود را در حال استراحت بر روی سطحی بالاتر از زانو ها قرار دهید و پای خود را آنچنان خم کنید که می خواهید با زانو پیشانی خود را لمس کنید. اجازه دهید که زانویتان به آرامی خم شود. حرکت را برای پای دیگر نیز باید تکرار کنید. 

عضلات ساق پا 

دست های خود را باز کنید و آنها را در مقابل دیوار، همسطح با صورت خود قرار دهید. یکی از پاها باید کمی نزدیکتر به دیوار باشد. پاشنه پای خود را از دیوار دور کنید و آرنج هایتان را خم کرده و صورت خود را به سمت دیواری که در جلویتان قرار دارد، بیاورید. 

به خود کشش دهید 

حرکات کششی جزء جدانشدنی تمرین های ورزشی هستند و از اسیب دیدگی جلوگیری می کنند. به انجام آن در قبل، بعد و در حین تمرینات خود ادامه دهید و به طور حتم هیچ گاه دچار گرفتگی و یا صدمات ورزشی در باشگاه نخواهید شد. و اصلا نگران حرف دیگران نباشید زیرا تمام حرفه ای ها در حین ورزش، حرکات کششی انجام میدهند.

برخی از ورزشکاران از اهمیت رعایت ترتیب در انجام حرکات ورزشی بی اطلاعند. هنگام انجام تمرینهای کششی مخصوص هر دسته عضله ، غالباً گروهی دیگر از عضلات نیز کشیده می شوند، یعنی افزون بر عضلاتی که کشش اولیهروی آنها است ، گروهی دیگر از عضلات پشتیبان نیز گرچه فشار کششی بر آنها مستقیماً وارد نمی شود، امّا کشیده می شوند. این عضلات پشتیبان معمولاً نقشی کمکی برای عضله های کشیده شده دارند. این موضوع نشانگر وابستگی متقابل عضلات هنگام حرکات ورزشی است . پیش از کشش عضلات مورد نظر که در واقع سبب کشش عضلات متعدد دیگری نیز می شود، ابتدا باید یکی از عضلات پشتیبان آن عضله کشیده شود.

مزیت این کار در اینست که می توان عضله اصلی را بهتر کشید و همچنین به عضلات پشتیبان اجازه ایجاد محدودیت در روند کشیدگی مناسب عضله اصلی را نداد، البته بهترین حالت در تمریتهای ورزشی اینست که گروه عضلانی ویژه ای به طور مجزا کشیده شوند، اما این امر همیشه امکان پذیر نیست . بر اساس کشش عضلانی جمعی ، با سازمان دادن یک برنامه منظم کششی و بر اساس اصل وابستگی گروههای عضلانی به یکدیگر می توان میزان تلاش موردنیاز برای انجام کل برنامه تمرینات کششی را به حداقل رسانید.

در عین حال که تأثیر تمرینهای ورزشی منفرد به حداکثر می رسد، همکاری و هماهنگی عضلات حین انجام فعالیتهای ورزشی یک کلیت متشکل از اجزاء متحد را تشکیل می دهد که نتیجه آن به تنهایی از مجموع فعالیت تمامی اجزاء آن بیشتر است . به عنوان نمونه کشش به منظور تقویت عضلات زردپی زانو ممکن است باعث ایجاد فشار روی عضله پشت ساق پا و عضلات باسن وحتی قسمت تحتانی پشت بدن شود، اما بیشتر سبب کشش عضلات زردپی زانو می شود. در این حالت بهتر است نخست عضلات پائینی پشت بدن ، باسن و عضلات پشت ساق پا به عنوان عضلات کمکی کشیده شوند.

*  بر اساس یک قانون کلی ، معمولا هنگام انجام یک برنامه روزانه حرکات کششی ، تمرینهای زیر باید انجام گیرد:

▪ ابتدا پشت را به طرف بالا و پائین کشید، پس از کشش پشت ، پهلوها را کشش داد.

▪ پیش از کشیدن عضلات کشاله ران و زردپی زانو، عضلات باسن را کشید.

▪ پیش از کشیدن عضلات زردپی زانو، عضله پشت ساق پا را کشید.

▪ پیش از کشیدن عضله چهار سر ران ، عضله ساق پا را باید کشش داد.

▪ پیش از کشیدن عضلات سینه ، عضلات بازو را باید کشید.

افزون بر مطالب فوق در زمینه حرکات کششی ، ورزشکاران به چند نکته کلی درباره ورزشهائی که کششی هستند باید توجه داشته باشند نوع ورزش ، شدت و زمان آن بسته به سن و توانائی جسمی تعیین می گردد تاهیچ عارضه ای به شخص وارد نکند.از این رو اگر شخص سالم و سن او کمتر از ۳۵ سال باشد پیاده روی پنج بار در هفته با شدت متوسط و در زمان ۴۰ دقیقه برای او مناسب است . اگر سن شخص کمتر از ۳۵ سال و دارای ناراحتی های اسکلتی باشد ورزش پیشنهادی برای وی شنا است نه پیاده روی که باید در دو مرحله انجام گیرد مرحله اول ۲۰ دقیقه و هفته ای سه بار و در مراحل بعدی ۴۰ دقیقه . لیکن اگر شخص دارای بیماری باشد اما بیماری وی ارتباطی با بیماری مفاصل یا ماهیچه ها نداشته باشد بهترین ورزش برای وی شنا و دوچرخه سواری است (هر بار ۲۰ دقیقه و هفته ای سه بار).

برای اشخاصی با سن بیش از ۳۵ سال توصیه می گردد پیش از تعیین رشته ورزشی نخست تست ورزش انجام دهند تا مشخص گردد بیماری قلب و عروق ندارند که در آن صورت شنا و دوچرخه سواری برای آنان مناسب است و چنانچه از تست ورزش مشخص گردد بیماری قلب و عروق دارند پیاده روی ۲۰ دقیقه و ۳ بار در هفته با شدت سبک برای آنان مناسب تر است .

حتما موقع ضربه زدن یا ضربه خوردن اساتید در باشگاه صدای فریاد آنها را شنیدید ؟  به این فریاد که به هنگام تخلیه نفس انجام میگیرد کیای (KIAI) گفته میشود به طور خلاصه باید گفت که کیای فریادی است که از ناحیه ی داخلی شکم و نزدیک به ناف نشأت می گیرد و همراه با تخلیه ی نفس است (مانند حالتی که یک اتومبیل را هل می دهیم )

کیای معمولا با این صدا ها شنیده میشود : Hi-yah , Aiyah , Eeee-yah , Hyah

یک کیای درست دارای خصوصیات زیر است :

۱ - ریه و شکم به طور کامل از هوا تخلیه می شود.

۲ - ماهیچه های شکم منقبض شده و در مقابل ضربه دارای آمادگی و مقاومت می شوند

۳ - فریادی که همراه تخلیه ی هوا ست هیچگونه تأثیر منفی و خراشی به حنجره و گلو وارد نمی کند.

۴ - هیچ کلمه ی خاصی تلفظ نمی شود.

در خصوص مورد اخیر یعنی شماره ی ۴ ، شنیده می شود که بعضی از کاراته کاهای تازه

کار ، خود کلمه ی کیای را با فریاد و صدای بلند اظهار می کنند که کاملا اشتباه است.

در موارد دیگری دیده شده که برخی کاراته کاها از الفاظ خاصی استفاده می کنند که علاوه

بر اینکه هدف اصلی کیای را ایفاد نمی کند ، بعضا مضحک نیز می باشد. صداهائی شبیه

تیک تیت سیش و نظایر آن.

باید به خاطر داشت که به طور کلی اهدافی که از کیای مد نظر است به شرح ذیل می باشد:

الف - ایجاد ترس و دلهره در حریف

ب - ایجاد روحیه و اعتماد به نفس در خود

ج - آمادگی بدن برای دریافت ضربات احتمالی با آسیب و درد کمتر

د - تقویت تکنیک اجرا شده

در پایان توجه به این تذکر لازم است که کیای به عنوان یک تکنیک محسوب نمی شود بلک

فریادی است که دقیقا همزمان با اجرای تکنیک و با خصوصیاتی که ذکر شد اجرا می گردد.

و کیای کشیدن زودتر و دیرتر، یعنی قبل و بعد از تکنیک صحیح نیست و خاصیتی ندارد.

در ورزشهای رزمی ورود یک هنرجو به این رشته و رسیدن به درجات عالی را می توان به چهار مرحله تقسیم کرد:

مرحله اول شناخت ورزشی است که هنرجو وارد آن شده و قصد دارد با توجه به خواسته ای که مدنظرش است از آن بهره ببرد. در این مرحله نحوه برخورد استاد و بیان اینکه در این ورزش به چه کارهایی پرداخته میشود و هدف از فرا گیری آن چیست نقش بسیا مهمی دارد

مرحله دوم تثبیت هنرجو وایجاد علاقه در او برای ادامه کار است به طوری که بعد از گذشت مدت کوتاهی بنا به دلایل مختلف هنرجو از این سبک هنر رزمی خسته و دل زده نشود و به دنبال ورزش ویا کلاسی باشد که او را ارضا کند

مرحله سوم زمانی است که هنرجو به بار علمی وفنی رسیده باشد و آمادگی آن را دارد تا پا به دنیای   حرفه ای ورزش بگذارد و به اصطلاح تازه میتوان او را یک جوجیتسو کار نامید و توانایی این را دارد که پا به دنیای گسترده ورزش رزمی بگذارد

در مرحله چهارم هنرجو درجات پایه را کاملا طی کرده است و آمادگی این را دارد تا به درجه آموزش و بالاتر و استادی دست پیدا کند.

در اینجا ما بر روی مرحله سوم متمرکز می شویم مرحله ای که در آن هنرجو تقریبا هدف خود را مشخص کرده است و آمادگی این را دارد تا دررشته ورزشی خود به صورت حرفه ای فعالیت کند این در حالی است که شاید بتوان گفت بیشترین زحمت  بر دوش مربی او می باشد زیرا او به مرحله جدیدی از زندگی ورزشی خود پا گذاشته و یک مربی کار آزموده و حرفه ای است که می تواند بستر مناسب را برای موفقیت هنرجو از بعد فنی و بعد روانی فراهم کند تا پله های ترقی را در مسیر مناسب و درست واز همه مهمتر در مدت زمان مناسب طی کند.

اصولا در سبک های رزمی این مرحله با کمربند سبز شروع  می شود و این کمربند را بنیان کار قرار  می دهند البته نا گفته نباشد که علاقه ؛ طرز تفکر و در کل خود هنرجو نیز در به ثمر نشستن زحمات مربی نقش بسزایی دارند.

در هنر رزمی جوجیتسو هنگامی که یک هنرجو کمربند سبز دریافت می کند باید با دیدگاه دیگری به سبک ورزشی خود بنگرد زیرا از آن می توان توقع داشت که فنون را با دقت و با اصول فنی خاص اجرا کند و کاری بدون نقص و کامل را به نمایش بگذارد .

با توجه به اینکه هنر رزمی جوجیتسو از سبک های رزمی نرم به حساب می آید می توان این انتظار را داشت که قدرت فکر و تکنیک بر قدرت بدنی  و نیروی جسمانی حریف غلبه کند و این امر زمانی       می تواند میسر شود که فنون توسط هنرجو درست و کامل اجرا شود.

باید این نکته را در نظر داشت که با دریافت کمربند سبز یک هنرجو می تواند در دو زمینه کاتا و کمیته به خوبی کار کرده و فنونی را که آموزش می بیند با استفاده از قدرت خلاقیت خود به کار گیرد و نمایشی زیبا از خود بجای گذارد

ورزشکار بی اخلاق یعنی ورزشکارنما ! یعنی شخصی که به فعلی مشغول است اما از باطن آن عمل بی خبر است . این مطلب را با یک سئوال اساسی آغاز میکنم :

شما ترجیح می دهید یک ورزشکار با صفت برنده باشید یا یک ورزشکار پهلوان صفت ؟

مولانا واعظ کاشفی، دانشمند قرن نهم و دهم هجری، در باره خصوصیات یک پهلوان واقعی چنین می نگارد:

"اگر پرسند: که را پهلوان توان گفت؟ بگوی: آن کس که دوازده صفت داشته باشد، و آن عبارتنداز:

اول: ترس از خدا [و به عبارتی خشیت از خدا داشته باشد، به جهت این که هم علم در این صفت دارد و هم قوّه و قدرت، که بدون ترسو از خدا، مایه فساد و نشر است]؛

دوم: متابعت از شرع؛

سوم: تن قوی؛

چهارم: زبان خوش؛

پنجم: دل دلیر [تن قوی دارد، جان و روان قوی و ظرفیت بسیار که از حرف سخت و درشت جاهلانه، از کوره در نرود و متابعت هوای نفس نکند، که مبادا بر این سبیل به دیگران آسیب رسد]؛

ششم: فرد کامل؛

هفتم: صبری تمام؛

هشتم: علم به کمال؛

نهم: تلاش و کوشش دایم؛

دهم: خلقی پسندیده؛

یازدهم: دوری از حرام و پوشانیدن خویش از محرمات و ستر عورات و اجتناب از محرمات الهی.

دوازدهم: نعمتی بر دوام."

همواره در عرصه ورزش و خصوصا ورزشهای رزمی افرادی هستند که نامشان از یادها فراموش   نمی شود و به نیکی از آنها یاد می شود ، مهم نیست شما در چه دایره ای از معروفیت و شهرت قرار دارید ، مهم نیست در یک باشگاه کوچک تمرین میکنید یا در سطح مسابقات کشوری یا جهانی شناخته شده اید ! مهم این است که در این دایره که از افرادی که با شما تمرین می کنند یا با شما برخورد دارند قبل از اینکه از مهارت ورزشی و هنر رزم و توانایی رزمی شما آگاه شوند از منش و رفتار و متانت شما پی به جلوه ای ناپیدا از فعالیت شما ببرند . 

یک رزمی کار حرفه ای متواضع ترین فرد در جامعه است البته تواضع و اخلاق منافاتی با احقاق حقوق ندارد . البته گاهی بزرگمردان ورزش را دیده ایم که برای حفظ حریم و حرمت خود بر سر حق و حقوق خود هم مجادله ای داشتند .

اگر برای هر شغل و حرفه ای هنجار ها و اخلاقها و رفتاری تعریف شود به صراحت و با قاطعیت    می توان گفت پسندیده ترین و زیبا ترین منش و رفتار را می توانید در ورزش علی الخصوص ورزش رزمی بیابید .

هیچ منافاتی ما بین مهربانی و عطوفت و ورزشهای رزمی نیست ، همانگونه که یک رزمی کار باید به اساتید خود و شاگردان ارشد تر از خود و همچنین به محل تمرین خود احترام بگذارد باید بداند که این احترام را به اعضایی که از او جدیدتر و مبتدی تر هستند نیز باید بگذارد . فخر فروشی و قدرت نمایی در ورزشهای رزمی هیچ جایی ندارد . اگر رزمی کاری به عناصر آلوده است قطعا مسیر را اشتباه   می پیماید و فرجام خوبی در انتظار او نخواهد بود .

اگر خیلی وقت است که رزمی کار میکنید این مساله را به خوبی درک میکنید :

آیا یادتان می آید در ابتدا که به فرا گرفتن هنرهای رزمی مشغول بودید همواره در پس ذهن خود و یا بعد از یاد گرفتن تکنیک و فن در فکر استفاده از آن در یک درگیری بودید ؟ اما چه می شود که بعد از طی درجات و اصطلاحا خوردن خاک باشگاه و زمین مبارزه از این طرز تفکر دور میشوید ؟ تنها دلیل آن این است که ورزشهای رزمی روح شما را پالایش و به آن وسعت می بخشد .

روح شما در احترام متقابل بین شما و  هم رزم هایتان در مسیر فراگیری هنرهای رزمی و رسیدن به کمال در این مسیر پالایش و آراسته خواهد و به نگین هایی از اخلاق پهلوانی از جمله : مروت ، جوانمردی ، تواضع ، خشوع ، راستگویی ، مهربانی و .... مزین می گردد .

به قدری ملاک و معیارهای اخلاقی در ورزش محکم و با پشتوانه است که به قاطعیت می توان از آن به عنوان بهترین سرلوحه اخلاق در جامعه مطرح کرد .

همه روزه صدها نفر علاقه مند  به عنوان هنرجو در کلاس های رزمی ثبت نام می کنند. اما تنها عده معدودی  از آنها این مسیر را تا رسیدن به درجات بالا ادامه می دهند. این موضوع دلایل گوناگون و متنوعی دارد. شاید یکی از دلایل اصلی آن،عدم تطابق پیش فرض ها و تصورات این هنرجویان با حقیقتی است که با آن روبرو می شوند. گاهی اوقات نیز انتخاب اشتباه یک سبک یا یک کلاس رزمی و پیامد های حاصل از آن می تواند دلیل این امر باشد. از این رو مجموعه مواردی که شما باید قبل از ثبت نام در کلاس های رزمی در نظر بگیرید، از اهمیت زیادی برخوردار است. اگر آماده اید با هم پنج مورد اساسی در این زمینه را مرور می کنیم: 

*  قبل از هرچیز، دلیل خود از ثبت نام در یک کلاس رزمی را مشخص کنید. دقیقا دنبال چه هدفی هستید؟ می خواهید یک قهرمان ورزشی باشید؟ به دنبال فلسفه هنرهای رزمی هستید؟ خب،هرکدام از این اهداف نیاز به انتخاب رشته و سبک خاصی دارد. اگر شما تنها به دنبال جنبه های ورزشی هستید و ناآگاهانه در یک هنر رزمی مشغول شوید، ممکن است خیلی زود کلاس را ترک کنید. همچنین اگر به دنبال هنرهای رزمی باشید و در یک کلاس که در آن روی ورزشهای رزمی تمرین می شود ثبت نام کنید هم احتمال ترک کلاس شما در آینده زیاد است. پس نخست دلیل خود را از فراگیری رشته های رزمی به وضوح مشخص کنید.

* خیلی روی تبلیغات سبک ها و باشگاه ها حساب باز نکنید. چرا؟ اولا به این خاطر که در کشور ما هنوز فرهنگ  تبلیغ کردن خصوصا در رشته های رزمی جا نیافتده است. بنابراین تعداد زیادی از مربیان، سبک ها و باشگاه ها اصولا در مطبوعات تبلیغ نمی کنند. به عبارت ساده تر، تبلیغاتی  که شما در رسانه ها می بینید شاید تنها مربوط به حدود 30 درصد رزمی کشور باشد. یعنی اگر تکیه شما برای پیدا کردن یک سبک یا مربی فقط آگهی های مطبوعاتی باشد، شما عملا خودتان را از تعداد زیادی از سبک ها و مربیان محروم کرده اید. دوما آگهی دهنده ها نیز معمولا راه درست تبلیغ کردن را نمی دانند. در اکثر آگهی ها معمولا بدرد بخور ترین بخش همان بخشی است که شماره تلفن و آدرس باشگاه را نوشته اند! باقی قسمت ها بیشتر به یک بیانیه کوبنده و یا یک متن مدح آمیز شبیه است . قطعا هیچکس نمی گوید  ماست من ترش است! پس ادعا های مطرح شده در آگهی ها معمولا قابل اطمینان نیستند. بنابراین بهتر است تنها ده درصد آنچه که در اینگونه آگهی ها مطرح شده است را جدی بگیرید و سعی کنید حتما با مراجعه حضوری و مشاهده نحوه تمرینات آنها و مقایسه آن با کلاس ها و سبک های دیگر، در مورد آن سبک یا کلاس رزمی تصمیم بگیرید نه با ادعا های مطرح شده.

* اینکه یک مربی چند مقام قهرمانی بدست آورده و یا عضو فلان انجمن و فدراسیون است مهم است (البته اگر حقیقت داشته باشد!) اما لزوما به معنی این نیست که این مربی حتما مربی خوبی هم هست. مسئله آموزش مسئله دیگری است، چه بسا قهرمانانی که توان فنی بسیار بالایی دارند اما توان انتقال معلومات خود را به دیگران ندارند و چه مربیانی که اگرچه دارای عناوین جهانی نیستند اما فن آموزش و انتقال دانسته های خود به دیگران را به خوبی بلدند.

*  هم هنرهای رزمی و هم ورزش های رزمی، رشته هایی زمانبر هستند و برای رسیدن به مراحل بالا در آنها نیاز به چندین سال  تلاش و کوشش است. بنابراین قبل از ثبت نام در یک کلاس رزمی، خودتان را از هر لحاظ برای یک دوره چند ساله آماده کرده و از مربیان و سبک هایی که به شما وعده استادی در مدت زمان کوتاه را می دهند برحذر باشید.

* نکات ایمنی را حقیقتا جدی بگیرید! بلافاصله پس از ثبت نام در یک کلاس رزمی، اقدام به تهیه وسایل ایمنی مورد نیاز کرده (همیشه از وسایل ایمنی مربوط به سبک خود استفاده کنید) و هرگز به خاطر پرداخت هزینه کمتر، از وسایل غیر استاندارد و بی کیفیت استفاده نکنید(چراکه گاهی اوقات خود این وسایل غیر استاندارد ممکن است شرایط آسیب دیدگی جدی شما را فراهم کنند). همچنین از مربیان و کلاسهایی هم که نکات ایمنی را جدی نمی گیرند و در کلاس آنها تمرینات غیر اصولی جریان دارد دوری کنید.

مهمترین سوال برای شروع این است که ببینید هدفتان از روی آوردن به رشته های رزمی چیست. قهرمانی و یا دفاع شخصی؟ شاید این سئوال برایتان پیش بیاید که چه لزومی به اینکار هست؟ مگر اصلا این دو هدف در تضاد با هم هستند؟ مگر نه اینکه رشته های رزمی می توانند هردوی این اهداف را محقق کنند؟

 در جواب باید گفت؛ ممکن است این حرف در مورد بیشتر رشته های رزمی درست باشد،اما این روزها همه می خواهند در یک مدت زمان مشخص و کوتاه به اهدافی که دارند برسند. اینجاست که مشخص کردن هدف بسته به اینکه اولویت شما از تمرین چیست، شما را در انتخاب رشته ای که  اهدافتان را زودتر محقق می کند یاری می کند.

مثلا کسی که به رشته جوجیتسو روی میاورد، هم می تواند هدفش قهرمانی باشد و هم  دفاع شخصی. همینطور کسی هم که به تمرین کاراته می پردازد، می تواند هردوی این اهداف را مد نظر داشته باشد. هردوی این افراد پس از مثلا 5 سال تمرین مداوم، هم می توانند به یک قهرمان تبدیل شده باشند و هم در صورت لزوم می توانند از مهارت هایشان برای دفاع از خود استفاده کنند. اما حالا اگر یک محدودیت زمانی را درنظر بگیریم چطور؟

درواقع بحث اصلی زمانی است که شما در یک مدت زمان کوتاه می خواهید به یک هدف مشخص برسید. مثلا پس از شش ماه تمرین آیا هر دوی این رشته ها به یک اندازه ورزشکار را برای دفاع شخصی آماده کرده اند؟ جواب منفی است. ماهیت تکنیک های جوجیتسو و کاراته (برای مثال) با هم متفاوت است و به همین خاطر معمولا پس از شش ماه تمرین،یک جوجیتسو کار از آمادگی بهتری برای دفاع شخصی برخوردار شده است درحالیکه ماهیت تکنیک های کاراته به شکلی است که زمان بیشتری می برد تا فرد بتواند از آنها برای دفاع شخصی بهره ببرد.

حالا اگر هدف کسی از روی آوردن به رشته های رزمی فقط دفاع شخصی آن هم در مدتی کوتاه باشد، می بینید که تعیین هدف قبل از انتخاب یک رشته می تواند تا حد زیادی برایش موثر باشد. البته تا اینجای کار را معمولا همه می دانند. بحث این است که  اگر کسی با تعیین هدف، رشته مناسبی را انتخاب کرد دیگر کار تمام است؟ مسلما خیر!

نکته ای را که نباید فراموش کرد این است که اکثر رشته های رزمی که امروزه رایج اند، درواقع ورزش های رزمی هستند و این بدان معنی است که در کلاس های امروزی عملا برروی بسیاری از تکنیک های کاربردی رزمی تمرین نمی شود. حتما شما هم این اصل که می گوید باید آنقدر روی یک تکنیک تمرین کنید تا در موقع لزوم بدن شما ناخودآگاه آن را اجرا کند شنیده اید. این اصل در گذشته مشکلی از نظر دایره تکنیک هایی که رزمی کاران تمرین می کردند ایجاد نمی کرد چون یک مبارز  می توانست از تمامی این تکنیک ها در یک مبارزه استفاده کند. اما حالا که اکثر این رشته ها ورزشی و تابع مقرراتی شده اند، شما باید بین تکنیک های مجاز و غیر مجاز تفکیک قائل شوید.

البته زمانی که جوجیتسو ورزشی متولد شد و یا زمانی که تلاش شد تا تکواندو به عنوان یک رشته ورزشی به بازیهای المپیک راه یابد، هدف این نبود که تکنیک های کاربردی و اصیل این رشته ها نادیده گرفته شوند. هدف این بود که رزمی کاران تنها در هنگام مسابقات با رعایت قوانین که از یک سری بایدها و نبایدها تشکیل شده بود پیروی کنند.

اما از آنجا که این روزها هدف اکثر باشگاه ها قهرمانی و کسب مدال از رقابت هاست، عملا بسیاری از تکنیک ها به خاطر اینکه اجرای آنها در مسابقات ممنوع است از دایره تمرینات هم حذف شده اند که  از قضا معمولا این تکنیک ها جزو کاربردی ترین تکنیک ها در دفاع شخصی هستند. بنابراین نه تنها انتخاب رشته شما باید با توجه به هدفتان باشد که نحوه تمریناتتان و تکنیک هایی که روی آنها تمرکز  می کنید هم باید با هدف شما متناسب باشند. اگر هدف شما قهرمانی در مسابقات تکواندو است و بعد مرتبا روی تکنیک های مثلا قفل یا پرتابی تمرین کنید، نتیجه این می شود که این تکنیک ها ملکه ذهنتان شده و در برابر حریف، ناخوداگاه از آنها استفاده می کنید و طبیعتا مرتبا اخطار می گیرید. این همان دلیلی است که اکثر باشگاه ها فقط روی تکنیک هایی که در مسابقات مجاز است تمرکز می کنند.

اما از طرفی اگر فقط به تکنیک های مجاز در مسابقات تمرکز و باقی تکنیک ها را نادیده بگیرید درحالی که هدف اولتان دفاع شخصی است، آنگاه در یک مبارزه واقعی عملا از شانس بسیار اندکی برای پیروزی برخوردارید.

پس چکار باید کرد؟ جواب ساده است؛ اولویت و هدفتان از تمرین را مشخص کنید تا مشخص شود که دقیقا باید روی کدام تکنیک ها تمرکز کنید، این موضوع خصوصا زمانی اهمیت پیدا می کند که رشته مورد نظر شما یک ورزش رزمی و یا یک هنر رزمی که مسابقات ورزشی هم دارد باشد. هرگز فراموش نکنید که بین یک مسابقه ورزشی و یک مبارزه واقعی تفاوت های بسیاری وجود دارد.

ریشه های جوجیتسو

جوجيتسو معمولا به عنوان هنري دفاعي شناخته مي شود.هنري رزمي از ژاپن که به عنوان بخشي از مهارت رزمي به توسط سامورايي ها در دوران فئودال تاريخ ژاپن به کار مي رفته است. جوجيتسو معمولا به عنوان سبک مبارزه بدون سلاح شناخته  شده است و به صورت دقيق تر مي توان بيان داشت که سبکي از مبارزه با دستان خالي است که مي تواند از سلاح هايي ( معمولا سلاح هاي کوچک) در برابر حريفان مسلح و غير مسلح نيز استفاده کند.

جوجيتسو به عنوان هنري نسبتاً نرم دسته بندي مي شود و اين به اين دليل است که يکي از مهمترين اصول جوجيتسو بهره گيري از حداقل تلاش براي دستيابي به حداکثر نتيجه است . استفاده از اين اصل به فردي با جثه کوچکتر امکان شکست حريفي بسيار بزرگتر را مي دهد. جوجيتسو از اصول اهرم و تعادل و مومنتوم براي بهره بردن از قدرت خود حريف براي شکست او استفاده مي کند.

جوجيتسو سبکي از مبارزه بي سلاح سنتي ژاپن است . نگارش صحيح آن در زبان ژاپني jujutsu است. البته jujitsu و jiu-jitsu در زبان انگليسي بريتانياني املاهاي مرسومي مي باشند.

Ju  معني "انعطاف پذيري " ، "سازگاري" ،"تسليم شدن" مي دهد و jitsu معني شکل مبارزه يا تمرين است .

در نتيجه جوجيتسو  معني "ورزش رزمي تسليم شدن (martial practice of giving way) و يا به صورت گسترده تر ، " بکار بستن فداکاري بدون تسليم شدن" است.

برخلاف تصور عموم، جوجيتسو معني "هنر ملايم"(gentle art) نمي دهد و بسياري از تکنيک هاي جوجيتسو از ملايمت بدور اند . البته در واقع تنها نيروي کمي براي اعمال تکنيک هاي جوجيتسو نياز است . قدرت عامل مهمي در اکثر تکنيک هاست، اما قدرت مي بايست براساس اصل seiryoku-zenyo که حداکثر استفاده کارآمد از انرژي است ، اعمال شود.

ايزو ماتائمون  (iso mataemon)،استاد جوجيتسو،درباره جوجيتسو اينگونه نظر مي دهد:

"بهره گيري از قدرت در جوجيتسو بسيار لازم است، اما اين قدرت زياد زماني که از اصل ju استفاده مي شود به کار نمي رود . وجه ديگري از استفاده از قدرت بايد در ذهن به وجود آيد . از اولين مراحل پيشرفت جوجيتسوکار ، او مي بايست هميشه مراقب باشد از تکيه بر قدرت فيزيکي خود اجتناب کند، چرا که مانعي در راه پيشرفت او به سوي کسب مهارت هاي تکنيکي است . پس از آنکه کارآموز توانايي قابل توجهي در تکنيک کسب نمود، آنگاه استفاده از قدرت مجاز است و در واقع براي موثر بودن در رويارويي با حريف بسيار ضروري است.در اين حالت  جوجيتسو " انعطاف پذير" است .

جوجيتسو برخلاف تصور عموم مي تواند هم هجومي و هم دفاعي باشد . اگرچه فلسفه انواع هنرهاي رزمي معمولا بر آرامش و خودداري تکيه دارد، حمله و خنثي سازي حرکت نيز در زمان هاي مناسب است و جوجيتسو براي چنين شرايطي مناسب است.

تاريخچه جوجيتسو

تاريخ ژاپن را مي توان به هشت دوره تقسيم نمود:

-                     دوره باستان، پيش از 650 ميلادي

-                     دوره نارا(nara)  از 650 تا 793 ميلادي

-                     دوره هيان(heian)  از 794 تا 1191 ميلادي

-                     دوره کاماکورا (kamakura)  از 1191 تا 1336 ميلادي

-                     دوره مورو ماچي (murimachi) يا آشيکاگا (ashikaga)  از 1337 تا 1563 ميلادي

-                     دوره آزوچي (azuchi) يا موموياما (momoyama) از 1563 تا 1602 ميلادي

-                     دوره ادو (edo)  يا دوره توکوگاوا (tokugawa)   از 1603 تا 1867 ميلادي

-                     دوره مدرن يا ميجي  (meiji)  از 1868 تاحال حاضر

اولين نشانه از تاکتيک هاي شبه جوجيتسويي(مشابه جوجيتسو) در ژاپن به دوره باستان باز مي گردد.در kojiki ، نوشته تاريخي نشانه اي از کشتي و مبارزه اي مرگبار مشاهده شده است اين مبارزه که در سال 23 پيش از ميلاد مسيح به وقوع پيوست، معمولا به عنوان ريشه سوماي (sumai)   که سبک مبارزه اي کشتي sumo است محسوب شده و به سبک هاي مختلفي از مبارزه بدون سلاح منجمله جوجيتسو بسط يافته است.

در طول دوره نارا، سوماي و سومو توسط خاندان سلطنتي حمايت مي شدند. اين دو سبک در دوره هيان توسعه بيشتري يافتند و استفاده از سلاح هاي اصلي "بو" ، "نيزه" و شمشير به همراه آنها رواج يافت.آتمي (atemi) ، هنر ضربه زدن به نقاط اساسي بدن با بخش هاي انتهايي اين سلاح ها در مبارزات نزديک به کار مي رفت . اين تکنيک ها بخشي از چيزي که بعدها جوجيتسو ناميده شد را تشکيل دادند.

دايتو ريو جوجيتسو Daito Ryu jujitsu يا آيکيجوجيتسو Aikijujitsu  سنت رزمي که در طول اين دوره پديدار شدند پايه اي براي آيکيدو مدرن شد.

در طول دوره کاماکورا، عصر ژاپن فئودال، دسته هاي نظامي (bushi) توسعه تکنيک هاي گلاويز شدن را که بخش مهمي از جوجيتسو است را سرعت بخشيدند.اين تکنيک زماني که سلاح اصلي ، علي الخصوص چاقو يا شمشير کوتاه در مبارزات نزديک از دست مي رفت به کار گرفته مي شدند . يورومي کومي- اوچي (Yoromi kumi-uchi) شکلي از گلاويز شدن بود که عليه حريف تمام زره پوش به کار مي رفت.اگر چه اين تکنيک ها براي مبارزان زره پوش ايجاد و بسط يافته بودند،اصول آن به آساني قابليت تعديل به مبارزات بدون سلاح و زره را داشتند.

تن شين شودان کاتوري شينتو ريو (Tenshin Shodan Katori Shinto Ryu)  در سده 1400 ميلادي ، در طول دوره موروماچي پايه گذاري شد و اين سنت را تبديل به قديمي ترين و بانفوذترين سيستم رزمي در ژاپن نمود.اين سبک شامل شامل از گلاويز شدن به نام ياوارا-گي (yawara-ge)  به معني "صلح ساز" بود که مستقل از سلاح ها مي شد از آن استفاده نمود، البته معمولا با سلاح هايي چون کوداچي (kodachi) –  نوعي شمشير کوتاه – به کار مي رفت و تمايل چنداني به استفاده از سلاح هاي اصلي با آن نبود . مياموتو موساشي شمشير زن بزرگ ژاپني ياوارا- گي (yawara –ge) را فراگرفت و توانايي هاي فراوان خود را در کاکوشي- جيتسو (Kakushi-Jitsu)  ، هنر استفاده از سلاح هاي کوچک و پنهان شدني ارائه داد . سيستم رزمي ديگر، موسو- جيکدان ريو (Muso-Jikidan Ryu) ، شامل 100 تکنيک مبارزه در حالت زره پوشيده بود که جمعا yawara-ge  - فروتني، خونسردي و نرمي – ناميده مي شدند . مجددا اين تکنيک ها مي توانستند با يا بدون سلاح به کار روند.تمامي اين هنرها در شکل گيري هنري که ما امروزه آن را جوجيتسو مي ناميم موثر بوده اند.

توسعه جوجيتسو در مبارزات بدون سلاح

از 1467 تا 1574 ، مخصوصا در طول دوره موروماچي ، جنگ هاي داخلي موجب توسعه تمامي هنرهاي رزمي شدند . تکنيک هايي  که بعدها جوجيتسو را شکل دادند همچنان در درجه دوم هميت نسبت به سلاح قرار داشتند . البته اين تکنيک ها ، مبارزات نزديک با سلاح را تقويت مي نمودند.به عنوان مثال،تاکنوچي ريو (Takenouchi Ryu/Takeuchi Ryu)  که در سال 1532 ميلادي پايه گذاري شد،تکنيک هاي مبارزه عليه حريفي مبلس به زره سبک ، دستکش و ساق پيچ نظامي بود. اين تکنيک هاي شبه جوجيتسويي کوگو سوکو (kogu soku) يا  کوشي نو ماواري koshi no mawari  ناميده مي شدند.

 دوره آزوچي يا موموياما نسبتا صلح آميز بود در نتيجه توسعه تکنيک هاي بدون سلاح ادامه يافت. اصطلاح کومي اوچي kumi-uchi ناگهان اصطلاحي براي تمام هنرهاي مبارزه با دستان خالي در اين دوره شد.

دوره ادو يا توکوگاوا دوره بسيار مهمي براي جوجيتسو بود چرا که در اين دوره حمل سلاح براي غير اشراف و افراد عادي ممنوع شد.بنابراين آنها روي به سوي سبک هاي مبارزه بدون سلاح آوردند.در طول اين دوره اصطلاح جوجيتسو با اين سبک ها عجين گشت و جاي اصطلاح کلي "کومي اوچي " را گرفت. اما غير اشراف و افراد عامي مشکل کمبود تجربه رزمي – تجربه و مهارت در سلاح که فرد غير مسلح تجربه مي کند – داشتند و همچنين  مشکلاتي در آموزش لازم براي ايجاد سيستم هاي موثر رزمي داشتند. دراين سبک هاي متداول "جوجيتسو" همانطور که بودند به سرعت مورد استفاده افراد جاني و افرادي که کارشان بيرون انداختن مزاحمان از قمارخانه ها و ميخانه ها بود قرار مي گرفت. سربازان به استفاده از سبک هاي مبارزه خود ادامه دادند ، اما اين سبک ها درون ريو (Ryu)  سري مي ماند و بيشتر محدود به خانواده و يا اعضاي طايفه بود.برخي از مدارس جوجيتسو در طول اين زمان زيباتر شدند و شروع به توسعه کاربرد و استفاده از هنر به شکل نظامي فلسفي و روحاني به همراه آمادگي براي مبارزه نمودند.

جوجيتسو معمولا در طول دوره ادو ، ياوارا (yawara) ناميده مي شد.در اواخر سده 1600، سکي گوچي ريو (Sekihuchi Ryu)  ،شامل سبکي از ياوارا بر اساس سومو(Sumo)  و مناسب براي کاربرد سلاح بود. اوگوري ريو (Oguri Ryu)  در سال 1616 پايه گذاري شد و شامل تکنيک هايي با نام واجيتسو         (wajitsu)- هنر نرمي و لطافت – بود. اين تکنيک ها شکل تغيير يافته کومي- اوچي (kumi-uchi)  براي کاربرد عليه حريفاني با لباس هاي خياباني دوره ادو بودند.ناگو ريو(Nago Ryu) شامل تاي جيتسو             (Taijitsu) ، اصطلاحي کلي براي تکنيک هاي بدون سلاح در اين دوره بود.اين سبک با تکنيک هاي kakushi-jitsu آن نيز شناخته مي شود.

توسعه جوجيتسو به شکل نظامي فلسفي

کيتوريو جوجيتسو در دوره ادو پايه گذاري ش

آداب تاتمی

آداب تاتمی هنرهای رزمی در میانه درگیری ها و جنگ ها به وجود آمدند مردم مختلف درنقاط جغرافیایی متفاوت و با فرهنگ های گوناگون و البته نیازها ، امکانات و تکنولوژی زمان خود ، روشهای مختلف جنگی را انتخاب کردند.

 مردم ژاپن با فرهنگی خاص و با اعتقاداتی که از روش زندگی خود داشتند پایه گذار روش جنگی خاصی شدند که امروزه ما آن را جوجیتسو می نامیم . هدف از نگارش این مطلب عنوان کردن تاریخچه و یا مقایسه هنر رزمی جوجیتسو با دیگر روشهای رزمی نیست . بلکه اعتقاد دارم به رسم امانت داری و احترام ، بهتر است روش درست و آداب رسمی رفتار بر روی تاتمی جوجیتسو را به همه نو آموزان و هنرجویان  یاد آور شوم .

 این درست است که برای مسابقه دادن نیاز به بدنی ورزیده و دانستن فنون قوی داریم ولی قبل از آن نیازمند منشی محترمانه هستیم تا همه رقیبان بدانند که ما مردمانی با فرهنگ آداب دان و قابل احترام می باشیم . فضای تمرین می باید دارای نور و گردش هوای مناسب و همچنین از آراستگی مناسب برخوردار باشد . حجم بسیار زیاد از تصاویر و المانهای بصری که باعث انحراف تمرکز هنرجویان میگردد بهتر است در مقابل درب ورودی یا در فضائی خارج از محل تمرین به نمایش گذاشته شود .

محیطی که بوسیله کف پوش مخصوص سالن تمرین پوشیده شده را تاتمی میگویند . این پوشش می باید دارای ضخامت و کیفیتی باشد که در هنگام زمین خوردن هنرجویان از آسیب دیدگی جلو گیری کند. در زمان نه چندان دور تاتمی ها را از الیاف فشرده ساقه برنج درست میکردند و امروزه از الیاف مصنوعی برای این کار استفاده میشود. در سالن های بزرگ به وسیله شبکه ای از چوب که قابلیت ارتجاعی داشته در زیر صفحات تاتمی استفاده میکنند ، تا در زمانی هنر جویان بر روی آن تمرین و برخورد میکنند تاتمی ارتجاعیت بیشتری داشته باشد.

 تاتمی می باید به راحتی تمیز شود و هر چند مدت یک بار جابجا شده تا هم زیر آن تمیز شود و هم اینکه قسمتهایی که فشار و حرکت بیشتری بر روی آن است جابجا شده و عمر تاتمی افزایش یابد .

 لباس هنرجویان جوجیتسو به رنگ سفید و از جنس کتان با بافت درشت  میباشد.  این لباس شامل بر شلوار ، کت و کمربند بوده و به نام گی نامیده می شود. هنرجویان خانم از یک        تی شرت سفید در زیر کت استفاده می کنند. اندازه قد شلوار نباید از قوزک پا بلند تر و از 4/3 ساق پا کوتاه تر باشد . قد کت باید تا زیر باسن و طول کمربند در زمانی که دور کمر بسته میشود از هر طرف در حدود 30 سانتیمتر از گره کمربند درازتر باشد . همیشه سمت چپ گی بر روی سمت راست آن قرار می گیرد . از آنجائی که در ژاپن استفاده از شمشیر مرسوم بوده ، در زمان از غلاف بیرون کشیدن شمشیر اگر لبه سمت راست بر روی لبه سمت چپ پیراهن قرار میگرفت ممکن بود قبضه شمشیر در لبه پیراهن گیر کند و این برای مبارز بسیار خطر ناک بود.

چگونگی پیدایش هنر های رزمی

هرچند تاريخ هنرهاي رزمي پيچيده بوده و چندان با دقت ثبت نشده است، اما آثار و شواهدي که از هنرهاي رزمي اوليه در دست است نشان ميدهد که از ابتدا شکلهاي فراواني از هنرهاي رزمي وجود داشته است و هرکدام به طور جداگانه آغاز شده و شکل گرفته اند. اما به طور کلي، بعضي تمدنهاي خاص، تاثير فراوان و بيشتري بر شکل گيري هنرهاي رزمي داشته اند. 

تاريخ هنرهاي رزمي معاصر بيشتر به فرهنگ آسيايي نسبت داده ميشود اما در حقيقت هزاران سال است که در هر سرزمين، اشکال مختلفي از هنرهاي رزمي وجود داشته و دارد. در يونان و روم باستان شکلي از هنر رزمي به نام پانکراسيون وجود داشته است که هنر قدرت محض بوده است. اين هنر شامل ترکيبي از شيوه هاي مبارزه مانند کشتي، پرتاب قلاب و گرز و تور افکني بوده است. همچنين از تکنيکهاي مشت زني نيز در آن استفاده ميشده است. قديمي ترين مدرک از وجود پانکراسيون به 700 سال قبل از ميلاد برميگردد اما نشانه هايي وجود دارد که اين هنر رزمي مدت بسياري قبل از اين دوره نيز وجود داشته است و هنوز هم در يونان به آن پرداخته ميشود.

کشتي سامبو که در سال 1938 توسط کميته فرهنگ سلامت جسمي در اتحاد جماهير شوروي به عنوان يک ورزش شناخته شد نيز ريشه در دوران باستان دارد و اين شيوه مبارزه در حال حاضر در ارتش روسيه براي مبارزه تن به تن تدريس ميشود. در حال حاضر سامبو روسي توسط فدراسيون جهاني کشتي آماتوري، به عنوان يکي از سه روش بين المللي کشتي شناخته شده است و روز به روز محبوبيت بيشتري مييابد.

روميان باستان هم با شيوه اي متفاوت به هنرهاي رزمي ميپرداختند. آموزش هنرهاي رزمي رومي شامل تدريس تلفيقي از سلاحها و سپرها با حرکات بدني است. دليل اين کار نيز واضح است، مسابقات مهارتهاي جنگي آن زمان معمولا به مرگ ختم مي شد و حريف لزوما انسان نبود. روميان باستان از تماشاي نبرد منجر به مرگ انسان و جانوران وحشي بسيار لذت ميبردند! اين شيوه مبارزه، استفاده از اسلحه را ضروري ميکرد و در عين حال موجب پيدايش تکنيکهاي رزمي بسيار موثري شد که در طول زمان همچنان کارآمد باقي مانده اند. 

علي رغم اينکه بيشتر تمدنها به نوعي از هنرهاي رزمي ميپرداخته اند، اکثر روشهاي معاصر مبارزه تن به تن، ريشه در فرهنگ آسيايي دارد. با توجه به پيشينه هنرهاي رزمي در چين که به حدود 5000 سال قبل از ميلاد برميگردد، شکي نيست که نقش چين در شکل گيري اين فنون بسيار پر اهميت بوده است. هرچند مورخين بسياري از تکنيکهاي رزمي چيني را به بودي دارما راهب هندي - شخصي که آيين ذن بوديسم را به چين آورد - نسبت ميدهند، مدتها قبل از آمدن او، در چين باستان به انجام حرکات و فنون رزمي پرداخته ميشده است و البته نبايد نقش بودي دارما را در پيشبرد و حفظ فنون هنرهاي رزمي چين ناديده گرفت.

تاثير ژاپن نيز بر هنرهاي رزمي بسيار قابل توجه بوده است. کاراته، که در اصل در اوکيناوا  به وجود آمده است، در سال 1921 در ژاپن به رسميت شناخته شد اما مدتها قبل از آن به ژاپن رسيده و به کار ميرفت. کيودو يا روش کمانگيري، يکي از قديمي ترين هنرهاي رزمي شناخته شده در ژاپن است و نوعي تير اندازي با کمان است که حدود 2000 سال قبل به حد کمال رسيده و امروز نيز ورزشي زنده و پرطرفدار است. 

ورزشهاي موثر کره بر هنرهاي رزمي عبارتند از تاي کوون دو  و هاپکيدو . قدمت تاي کوون دو به 1300 سال قبل برميگردد و قديمي ترين هنر رزمي زنده کره است. در اين روش، بسياري از فنون و فلسفه چيني ديده ميشود که توسط راهبان بودايي که ابتدا در چين آموزش ديده بودند، به کره منتقل شده اند. 

تاريخ هنرهاي رزمي به اندازه شيوه هاي آن، متنوع و گوناگون است. اما يک عامل مشترک در بين تمام آنها وجود دارد و آن نياز به دفاع شخصي است. بعضي از اين فنون بسيار عملي تر از انواع ديگر آن هستند اما ميتوان گفت که هر هنر رزمي به مبارز اين امکان را ميدهد تا با روشي متمايز و موثر به دفاع ازخود بپردازد. هنرهاي رزمي سنتي به دو دسته ملايم و خشن تقسيم ميشوند البته هر دو دسته داراي عناصري از روش ديگر را در خود دارند و اين قاعده کلي و اصلي هر ورزش است که آنرا در دسته ملايم يا خشن جاي ميدهد. 

تاي کووان دو، با طرز قرارگيري خشک و محکم و ضربه هاي قدرتمند سبکي خشن شناخته ميشود. مبارز طرفدار اين روش، حمله ها را با سرعت و قدرت جواب ميدهد و با پيش قدم شدن در حرکت، کنترل مبارزه را به دست ميگيرد. تاي چي چوان (Tai Chi Chuan) براي فنون نرم و طفره آميزش شهرت دارد که خشونت را نه با زور که با برگرداندن نامحسوس حرکت به سمت حريف، جواب ميدهد. در واقع اصطلاح ملايم و خشن ربطي به موثر بودن حرکات براي برنده شدن در مبارزه ندارد بلکه به شيوه تفکر حاکم بر کل آن دلالت ميکند.

بيشتر فنون بسيار موثر رزمي ترکيبي از هر دو دسته هستند و با درهم آميختن عناصري از هر دو روش، به شيوه اي بسيار کارآمد در دفاع شخصي مبدل ميشوند. روش مدرن مبارزه، در تقابل با روش سنتي هنرهاي رزمي، عناصري را از هنرهاي متفاوت رزهي با هم ترکيب کرده و به روش عملي ديگري در دفاع شخصي دست يافته اند. در سبک جيت کوندو (Jeet Kune Do) از اين ديدگاه در شکل دادن به فنون رزمي استفاده شده است. درک اين مطلب بسيار اهميت دارد که پرداختن صرف به فقط يک آيين رزمي برخلاف شيوه دفاع شخصي است که در روشهاي مبارزه تن به تن مدرن به کار ميرود. گرفتن عناصر عملي از هر روش مبارزه و تبديل آنها به يک روش شخصي، چيزي است که سبک جيت کوندو آموزش ميدهد. حفظ انعطاف در مبارزه و خشک و قابل پيش بيني نبودن حرکات به حرکاتي نرم و خودانگيخته منجر ميشود. درک روشهاي ملايم و خشن به مبارز اين امکان را ميدهد که در مراحل مختلف مبارزه خلاقانه عمل کند. 

انواع هنرهاي رزمي آسيايي که امروز مورد استفاده قرار ميگيرند عبارتند از : 

• دو (Do) : روش، شيوه، راه رسيدن به ديدگاه شخصي. 

• جيتسو (Jitsu) : فنون و تکنيکها (در هنر مبارزه). 

• آيکيدو (Aikido) : فن شجاعت و هماهنگي، هنري رزمي شامل قفل شدنها، حرکات سريع، پرتابها و هماهنگ سازي. 

• آيکي جيتسو (Aikijitsu) : روشي مانند آيکيدو با تاکيد بر تکنيک. 

• بوجوتسو (Bujutsu) : هنرهاي مبارزه در رده جنگجويان ژاپني. 

• بوشيدو (Bushido) : شيوه جنگجويانه. 

• گوشين (Goshin) : دفاع شخصي (محافظت از بدن). 

• گوشين جيتسو (Goshin Jitsu) : فنون دفاع شخصي. 

• جودو (Judo) : ورزشي رزمي بر مبناي پرتاب کردن بدن به سمت مخالف و در زبان عاميانه "جا خالي دادن" و کنار کشيدن از ضربه حريف براي رسيدن به پيروزي. جودو در بين هنرهاي رزمي ملايم قرار گرفته است. 

• جوجيتسو (Jujitsu) : نوع ديگري از روش ملايم مبارزه شامل کنار کشيدنها و قفل شدنها. 

• کاراته (Karate) : روش مبارزه با دست خالي و شامل ضربه هاي سريع دست و پا. 

• کمپو (Kempo) : روش مشت زني. 

• کندو (Kendo) : ورزش شمشير زني ژاپني. 

• تاي کوون دو (Tae Kwon Do) : روش مبارزه کره اي شامل ضربه ها و به معني روش استفاده از دست و پا.

مسابقات قهرمانی کشور رزم ایران در 18 شهریور ماه نود در مجموعه ورزشی شیرودی سالن افراسیابی در حالیبرگزار شد که به جرات می توان گفت تا به امروز این سبک چنین سیستم ، نظم و عظمتی در برگزاری مسابقات را تا به حال تجربه نکرده بود و همه مسایل حاصل نمی شد بجز با پشتیبانی و حمایت رییس سبک استاد محمد رحیم زاده و برنامه ریزی و هماهنگی دقیق و بی نظیر و نظارت بی نقص در بین کلیه عوامل توسط دبیر کاربلد این سبک استاد اکبر خنده ریش و اجرای قاطعانه و بی نقص مرد خستگی ناپذیر این سبک که همواره نوک پیکان هدایت تیم اجرایی قرار گرفته و مسئولیت برگزاری مسابقات بزرگ رزم ایران را بر عهده گرفته است و کسی نیست جز استاد اباذر سهراب زاده و اما مرد پشت صحنه این سبک که به جرات می توان گفت که بیشترین وظایف و تلاش در جهت برگزاری مسابقات و برنامه ریزی در پیشبرد اهداف مسابقات و اجرای هرچه بهتر آن را بر دوش دارد و این مدیر جوان که تجربه و جایگاه خود را مدیون بزرگانی همچون رییس و دبیر سبک و دیگر اساتید است کسی نیست جز استاد سامان عباسیان رییس دفتر سبک رزم ایران.

در این مسابقات که با حضور  220 نفر شرکت کننده در چهار رده سنی نونهالان ، نوجوانان ، جوانان و بزرگسالان و در دو بخش کاتا و کومیته در قالب 24 تیم از استانهایی همچون تهران ، همدان ، قزوین ، قم ، آذربایجان شرقی ، خراسان رضوی ، خراسان شمالی و شهرستان های چالوس ، نیشابور و گلستان برگزار شد تمامی شرکت کنندگان با چنان قدرتی حضور پیدا کرده بودند که گویی هیچ کس به کمتر از قهرمانی راضی نبود و همگی برای قدرت نمایی بر روی تاتمی مسابقات حضور پیدا می کردند.

از نکات مهم این مسابقات فراهم شدن شرایط حضور بانوان و خانواده ها در مکان برگزاری مسابقات بود که در این بین استاد الهام خنده ریش به عنوان نائب رییس بانوان سبک رزم ایران مسابقات را از نزدیک نظاره کردند .

از طرفی نیز حضور پیشکسوتان این سبک که برای تجدید خاطرات سالهای جوانی خود در بین شرکت کنندگان حضور پیدا کرده بودند باعث شد تا سطح فنی مسابقات به بالاترین مرحله خود برسد که در این بین میتوان به داوری زیبای استاد پیشکسوت محمد کرجی در مسابقات نمایشی اشاره کرد و در قسمت آزاد مبارز جویای نامی همچون مسعود کوزه گران در میان دیگر رقبا عرض اندام کرد و تکنیک بی نظیر خود را به رخ کشید و به حق عنوان تکنیکی ترین مبارز را دریافت کرد.

قاضی القضات این مسابقات که سنگین ترین وظیفه را در برقراری عدالت بر عهده داشتند و به عنوان سر داور انجام وظیفه می کردند کسانی نبودند جز استاد محمدحسین آهنی ، استاد محمدرضا فرجی ، استاد امین پورمرز و استاد سامان عباسیان که در این بین اساتید دیگری همچون آقایان ابراهیم زاده ، خدابنده لو ، اردانی ، شکوری ، قلی زاده ، زرنگ ، بکی و بهنام در امر قضاوت دیگر دوستان را یاری نمودند.

در پایان نتایج کلی مسابقات به شرح زیر می باشد :

در رده بندی تیمی : استان همدان به مربیگری استاد زنگنه مقام اول ، تیم انتفاضه از استان تهران به مربیگری استاد نصرالهی دوم ، تیم سهند به مربیگری استاد عباس محمد نژاد سوم

کشتی نمایشی ( کاتا )

نونهالان

مقام اول

1.محمد نوری 2. بشیرنوری    از تیم فدک استان تهران به مربیگری استاد بابائیان و پیرحسین زاده

نوجوانان

مقام اول

1.امیرحسین محمدآبادی 2.محمد دولابی  از شهرستان نیشابور به مربیگری استاد هوشمند

جوانان

مقام اول

سعید شفیعی مجاز ، حسین سیف ، حسین صالحی از تیم تهرانسر استان تهران به مربیگری استاد شمس

مقام دوم

امیرحسین آرزومند ، هادی نجفقلوئی ، محمد عراقی از تیم بهاران استان تهران به مربیگری استاد سید رحیم حسینی

مقام سوم

علی باصری ، رامین زعفرانیه ، میثم تشویشی از شهرستان نیشابور به مربیگری استاد هوشمند

بزرگسالان

مقام اول

مجید سهراب زاده ، مسعود کوزه گران ، محسن فتاحی مهربان  از تیم کارترینگ بین اللملی پرند استان تهران به مربیگری استاد اباذر سهراب زاده و علی بیدگلی

مقام دوم

جواد نکوئیان ، محمدرضا مومنی ، اسحاق ویرادی از استان قم به مربیگری استاد یوسفی

مقام سوم

مجید رضوی ، علی مرادزاده ، امیر  سالاردریایی از استان قم به مربیگری استاد یوسفی

کومیته

نونهالان

وزن 24-

1.ابوالفضل حسینی    از استان خراسان رضوی به مربیگری استاد یگانه

2.سینا صفدری         از استان خراسان رضوی به مربیگری استاد یگانه

3.جواد اسمعیلی        از استان همدان به مربیگری استاد زنگنه

وزن 27-

1.پوریا مرادی           از استان همدان به مربیگری استاد زنگنه 

2.علی نژادعلی          از تیم سهند استان تهران به مربیگری استاد عباس محمدنژاد

3.سهیل خانعلی زاده   از تیم 9 دی تهران به مربیگری استاد سالاروند

وزن 30-

1.بشیر نوری             از تیم فدک استان تهران به مربیگری استاد بابائیان

2.محمد نوری            از تیم فدک استان تهران به مربیگری استاد بابائیان

اهدا جوایز و تقدیر از قهرمانان مسابقات استان تهران

شیهان خنده ریش دبیر سبک رزم ایران با حضور در میان ورزشکاران و قهرمانان دو باشگاه شفیع پور به مربیگری استاد مدیری و فدک باقر شهر به مربیگری استاد پیر حسین زاده از قهرمانان مسابقات استان تهران که در تیر ماه برگزار شد تقدیر کردند و به نمایندگی از سبک رزم ایران هدایایی را به یاد بود تقدیمشان کردند.

شایان ذکر است که در مراسم تجلیل از قهرمان باشگاه فدک استاد فارسیان مسئول استان تهران سبک رزم ایران در این مراسم حضور پیدا کردند و موجب دلگرمی و تشویق بیشتر هنرجویان شدند.

برای مشاهده عکس های بیشتر به ادامه مطلب مراجعه کنید.

آکادمی جوجیتسو مجموعه ورزش امام سجاد ( بهاران ) در تاریخ ۱۹ مهر ۸۹ با حضور اساتید بزرگی همچون سوکه فیروز حبیب پور رییس سبک هوکوتوریو جوجیتسو ِ استاد تیمور فارسی مدان نائب رییس جهانی هوکوتوریو جوجیتسو ِاستاد محمد رحیم زاده دائی رییس سبک رزم ایران ِاستاد علی طاهر نژاد ِاستاد اباذر سهراب زاده ِ استاد رضا مدیری ِاستاد سیف الله سلیمانی ِاستاد حسین آهنی و استاد اصغر یحیی زاده و با حضور هنرجویان به صورت رسمی آغاز به کار کرد.

این آکادمی زیر نظر شیهان خنده ریش دبیر سبک رزم ایران ِ نماینده رسمی جوجیتسو WEBBS در ایران و یکی از برجسته ترین مربیان جوجیتسو کشور فعالیت خود را آغاز کرده و در تمامی استایل های جوجیتسو و رشته رزم ایران مشغول به آموزش ، پرورش و استداد یابی در میان علاقه مندان به این ورزش رزمی میباشد.

این آکادمی واقع در خیابان ۲۰متری ابوذر، خیابان شهید کیانی مجموعه ورزشی امام سجاد (ع) ، روزهای زوج از ساعت ۲۱ الی ۲۲.۳۰ پذیرای علاقه مندان می باشد.

تلفن تماس : ۰۹۱۲۴۱۷۰۳۳۷ شیهان خنده ریش

در روز چهارشنبه مورخ ۹۰.۶.۳۰ آکادمی بهاران شاهد رنگین تر شدن کمربند و ارتقا هنرجویان خود بود. در این روز هنرجویانی که در آزمون فنی رده خود موفق شده بودند توسط شیهان خنده ریش کمربند خود را دریافت کرده و وارد مرحله جدیدی از ورزش شدند.

در پایان پس از پذیرایی از دوستان چند عکس یادگاری گرفته شد که برای همیشه ماندگار خواهد ماند.

آکادمی بهاران در هفته گذشته برگزار کننده آزمون و ارتقا درجه هنرجویان خود بود که در این بین هنرجویان جوان این آکادمی توانستند توانایی های خود را ثابت کرده و به رده بالاتر ارتقا پیدا کنند.

در همین راستا در روز دوشنبه مورخ ۹۰.۶.۲۸ آقایان امیرحسین رنجبر و سهیل تقی لو توسط شیهان خنده ریش مفتخر به دریافت کمربند زرد شدند.

شایان ذکر است آقایان امیرحسین رنجبر و سهیل تقی لو در مسابقات قهرمانی کشور سبک رزم ایران که در تاریخ ۹۰.۶.۱۸ برگزار شد توانستند به ترتیب به مقام های اول و سوم کشوری دست پیدا کنند.

امیدواریم این دوستان جوان بتوانند در سایه حق تعالی و حمایت خانواده و مربیان خود به عالی ترین درجات دست پیدا کنند.

ادامه تصاویر در ادامه مطلب

تیم داوری آکادمی بهاران که هفته گذشته مسئولیت قضاوت مسابقات قهرمانی کشور سبک رزم ایران را بر عهده داشت و به حق توانست برگ زرین دیگری را در امر داوری رقم بزند ، مجددا برای قضاوت در مسابقات انتخابی تیم ملی انجمن jjif که در مورخ ۲۵/۶/۹۰ در مجموعه ورزشی سرباز برگزار شد دعوت شدند و تبحر و تخصص خود را در امر داوری به اثبات رساندند.

این تیم متشکل از اساتیدی همچون ، شیهان خنده ریش ، رنچی آهنی ، رنچی فرجی ، رنچی پورمرز و سنسی

عباسیان با حضور در کنار دیگر داوران این انجمن وظیفه قضاوت در این دوره از مسابقات را بر عهده داشتند

برای دیدن ادامه تصاویر بر ادامه مطلب کلیک کنید

حضور قهرمانان و مربیان آکادمی در کارترینگ بین المللی پرند

قهرمانان و مربیان آکادمی بهاران در روز جمعه ۱۱ شهریور ماه نود در مجموعه بین المللی کارترینگ پرند حضور پیدا کردند و در نشستی دوستانه به همراه مدیریت این مجموعه جنای آقای نظری و دیگر عوامل دست اندرکار کارترینگ پرند در خصوص حمایت از قهرمانان و ورزشکاران به بحث و گفتگو پرداختند. در پایان پس از پذیرایی ، این تیم به عنوان میهمان ویژه از امکانات این مجموعه بین المللی استفاده کردند و در کنار هم لحظات به یاد ماندنی را رقم زدند.

شایان ذکر است مجموعه کارترینگ بین المللی پرند که در شهر جدید پرند واقع شده است با توجه به پتانسیل بالای تیم آکادمی بهاران حامی این تیم در مسابقات کشوری رزم ایران که در ۱۸ شهریور ماه سال جاری برگزار می شود خواهد بود.   

برای دیدن تصاویر روی ادامه مطلب کلیک کنید

آخرین حضور شیهان آقالو در تابستان 90 در ایران

 شیهان اکبر آقالو که برای گذراندن تعطیلات خود به ایران سفر کرده بودند در آخرین روز حضور خود در تاریخ ۹۰.۶.۶ به میان اساتید و هنرجویان آکادمی جوجیتسو بهاران آمدند.

ایشان دقایقی را در میان هنرجویان و اساتید به تشریح اهمیت احترام و اخلاق در ورزش پرداختند و پس از آن به آموزش و مرور چند تکنیک مشغول شدند.

این تمرین مشترک با حضور مربیان و هنرجویان باشگاه های دیگر همراه بود و شیهان طاهر نژاد به عنوان

 میهمان ویژه در کنار دیگر اساتید حضور پیدا کردند.

ادامه تصاویر در ادامه مطلب

ریشه های جوجیتسو

جوجيتسو معمولا به عنوان هنري دفاعي شناخته مي شود.هنري رزمي از ژاپن که به عنوان بخشي از مهارت رزمي به توسط سامورايي ها در دوران فئودال تاريخ ژاپن به کار مي رفته است. جوجيتسو معمولا به عنوان سبک مبارزه بدون سلاح شناخته  شده است و به صورت دقيق تر مي توان بيان داشت که سبکي از مبارزه با دستان خالي است که مي تواند از سلاح هايي ( معمولا سلاح هاي کوچک) در برابر حريفان مسلح و غير مسلح نيز استفاده کند.

جوجيتسو به عنوان هنري نسبتاً نرم دسته بندي مي شود و اين به اين دليل است که يکي از مهمترين اصول جوجيتسو بهره گيري از حداقل تلاش براي دستيابي به حداکثر نتيجه است . استفاده از اين اصل به فردي با جثه کوچکتر امکان شکست حريفي بسيار بزرگتر را مي دهد. جوجيتسو از اصول اهرم و تعادل و مومنتوم براي بهره بردن از قدرت خود حريف براي شکست او استفاده مي کند.

جوجيتسو سبکي از مبارزه بي سلاح سنتي ژاپن است . نگارش صحيح آن در زبان ژاپني jujutsu است. البته jujitsu و jiu-jitsu در زبان انگليسي بريتانياني املاهاي مرسومي مي باشند.

Ju  معني "انعطاف پذيري " ، "سازگاري" ،"تسليم شدن" مي دهد و jitsu معني شکل مبارزه يا تمرين است .

در نتيجه جوجيتسو  معني "ورزش رزمي تسليم شدن (martial practice of giving way) و يا به صورت گسترده تر ، " بکار بستن فداکاري بدون تسليم شدن" است.

برخلاف تصور عموم، جوجيتسو معني "هنر ملايم"(gentle art) نمي دهد و بسياري از تکنيک هاي جوجيتسو از ملايمت بدور اند . البته در واقع تنها نيروي کمي براي اعمال تکنيک هاي جوجيتسو نياز است . قدرت عامل مهمي در اکثر تکنيک هاست، اما قدرت مي بايست براساس اصل seiryoku-zenyo که حداکثر استفاده کارآمد از انرژي است ، اعمال شود.

ايزو ماتائمون  (iso mataemon)،استاد جوجيتسو،درباره جوجيتسو اينگونه نظر مي دهد:

"بهره گيري از قدرت در جوجيتسو بسيار لازم است، اما اين قدرت زياد زماني که از اصل ju استفاده مي شود به کار نمي رود . وجه ديگري از استفاده از قدرت بايد در ذهن به وجود آيد . از اولين مراحل پيشرفت جوجيتسوکار ، او مي بايست هميشه مراقب باشد از تکيه بر قدرت فيزيکي خود اجتناب کند، چرا که مانعي در راه پيشرفت او به سوي کسب مهارت هاي تکنيکي است . پس از آنکه کارآموز توانايي قابل توجهي در تکنيک کسب نمود، آنگاه استفاده از قدرت مجاز است و در واقع براي موثر بودن در رويارويي با حريف بسيار ضروري است.در اين حالت  جوجيتسو " انعطاف پذير" است .

جوجيتسو برخلاف تصور عموم مي تواند هم هجومي و هم دفاعي باشد . اگرچه فلسفه انواع هنرهاي رزمي معمولا بر آرامش و خودداري تکيه دارد، حمله و خنثي سازي حرکت نيز در زمان هاي مناسب است و جوجيتسو براي چنين شرايطي مناسب است.

تاريخچه جوجيتسو

تاريخ ژاپن را مي توان به هشت دوره تقسيم نمود:

-                     دوره باستان، پيش از 650 ميلادي

-                     دوره نارا(nara)  از 650 تا 793 ميلادي

-                     دوره هيان(heian)  از 794 تا 1191 ميلادي

-                     دوره کاماکورا (kamakura)  از 1191 تا 1336 ميلادي

-                     دوره مورو ماچي (murimachi) يا آشيکاگا (ashikaga)  از 1337 تا 1563 ميلادي

-                     دوره آزوچي (azuchi) يا موموياما (momoyama) از 1563 تا 1602 ميلادي

-                     دوره ادو (edo)  يا دوره توکوگاوا (tokugawa)   از 1603 تا 1867 ميلادي

-                     دوره مدرن يا ميجي  (meiji)  از 1868 تاحال حاضر

اولين نشانه از تاکتيک هاي شبه جوجيتسويي(مشابه جوجيتسو) در ژاپن به دوره باستان باز مي گردد.در kojiki ، نوشته تاريخي نشانه اي از کشتي و مبارزه اي مرگبار مشاهده شده است اين مبارزه که در سال 23 پيش از ميلاد مسيح به وقوع پيوست، معمولا به عنوان ريشه سوماي (sumai)   که سبک مبارزه اي کشتي sumo است محسوب شده و به سبک هاي مختلفي از مبارزه بدون سلاح منجمله جوجيتسو بسط يافته است.

در طول دوره نارا، سوماي و سومو توسط خاندان سلطنتي حمايت مي شدند. اين دو سبک در دوره هيان توسعه بيشتري يافتند و استفاده از سلاح هاي اصلي "بو" ، "نيزه" و شمشير به همراه آنها رواج يافت.آتمي (atemi) ، هنر ضربه زدن به نقاط اساسي بدن با بخش هاي انتهايي اين سلاح ها در مبارزات نزديک به کار مي رفت . اين تکنيک ها بخشي از چيزي که بعدها جوجيتسو ناميده شد را تشکيل دادند.

دايتو ريو جوجيتسو Daito Ryu jujitsu يا آيکيجوجيتسو Aikijujitsu  سنت رزمي که در طول اين دوره پديدار شدند پايه اي براي آيکيدو مدرن شد.

در طول دوره کاماکورا، عصر ژاپن فئودال، دسته هاي نظامي (bushi) توسعه تکنيک هاي گلاويز شدن را که بخش مهمي از جوجيتسو است را سرعت بخشيدند.اين تکنيک زماني که سلاح اصلي ، علي الخصوص چاقو يا شمشير کوتاه در مبارزات نزديک از دست مي رفت به کار گرفته مي شدند . يورومي کومي- اوچي (Yoromi kumi-uchi) شکلي از گلاويز شدن بود که عليه حريف تمام زره پوش به کار مي رفت.اگر چه اين تکنيک ها براي مبارزان زره پوش ايجاد و بسط يافته بودند،اصول آن به آساني قابليت تعديل به مبارزات بدون سلاح و زره را داشتند.

تن شين شودان کاتوري شينتو ريو (Tenshin Shodan Katori Shinto Ryu)  در سده 1400 ميلادي ، در طول دوره موروماچي پايه گذاري شد و اين سنت را تبديل به قديمي ترين و بانفوذترين سيستم رزمي در ژاپن نمود.اين سبک شامل شامل از گلاويز شدن به نام ياوارا-گي (yawara-ge)  به معني "صلح ساز" بود که مستقل از سلاح ها مي شد از آن استفاده نمود، البته معمولا با سلاح هايي چون کوداچي (kodachi) –  نوعي شمشير کوتاه – به کار مي رفت و تمايل چنداني به استفاده از سلاح هاي اصلي با آن نبود . مياموتو موساشي شمشير زن بزرگ ژاپني ياوارا- گي (yawara –ge) را فراگرفت و توانايي هاي فراوان خود را در کاکوشي- جيتسو (Kakushi-Jitsu)  ، هنر استفاده از سلاح هاي کوچک و پنهان شدني ارائه داد . سيستم رزمي ديگر، موسو- جيکدان ريو (Muso-Jikidan Ryu) ، شامل 100 تکنيک مبارزه در حالت زره پوشيده بود که جمعا yawara-ge  - فروتني، خونسردي و نرمي – ناميده مي شدند . مجددا اين تکنيک ها مي توانستند با يا بدون سلاح به کار روند.تمامي اين هنرها در شکل گيري هنري که ما امروزه آن را جوجيتسو مي ناميم موثر بوده اند.

توسعه جوجيتسو در مبارزات بدون سلاح

از 1467 تا 1574 ، مخصوصا در طول دوره موروماچي ، جنگ هاي داخلي موجب توسعه تمامي هنرهاي رزمي شدند . تکنيک هايي  که بعدها جوجيتسو را شکل دادند همچنان در درجه دوم هميت نسبت به سلاح قرار داشتند . البته اين تکنيک ها ، مبارزات نزديک با سلاح را تقويت مي نمودند.به عنوان مثال،تاکنوچي ريو (Takenouchi Ryu/Takeuchi Ryu)  که در سال 1532 ميلادي پايه گذاري شد،تکنيک هاي مبارزه عليه حريفي مبلس به زره سبک ، دستکش و ساق پيچ نظامي بود. اين تکنيک هاي شبه جوجيتسويي کوگو سوکو (kogu soku) يا  کوشي نو ماواري koshi no mawari  ناميده مي شدند.

 دوره آزوچي يا موموياما نسبتا صلح آميز بود در نتيجه توسعه تکنيک هاي بدون سلاح ادامه يافت. اصطلاح کومي اوچي kumi-uchi ناگهان اصطلاحي براي تمام هنرهاي مبارزه با دستان خالي در اين دوره شد.

دوره ادو يا توکوگاوا دوره بسيار مهمي براي جوجيتسو بود چرا که در اين دوره حمل سلاح براي غير اشراف و افراد عادي ممنوع شد.بنابراين آنها روي به سوي سبک هاي مبارزه بدون سلاح آوردند.در طول اين دوره اصطلاح جوجيتسو با اين سبک ها عجين گشت و جاي اصطلاح کلي "کومي اوچي " را گرفت. اما غير اشراف و افراد عامي مشکل کمبود تجربه رزمي – تجربه و مهارت در سلاح که فرد غير مسلح تجربه مي کند – داشتند و همچنين  مشکلاتي در آموزش لازم براي ايجاد سيستم هاي موثر رزمي داشتند. دراين سبک هاي متداول "جوجيتسو" همانطور که بودند به سرعت مورد استفاده افراد جاني و افرادي که کارشان بيرون انداختن مزاحمان از قمارخانه ها و ميخانه ها بود قرار مي گرفت. سربازان به استفاده از سبک هاي مبارزه خود ادامه دادند ، اما اين سبک ها درون ريو (Ryu)  سري مي ماند و بيشتر محدود به خانواده و يا اعضاي طايفه بود.برخي از مدارس جوجيتسو در طول اين زمان زيباتر شدند و شروع به توسعه کاربرد و استفاده از هنر به شکل نظامي فلسفي و روحاني به همراه آمادگي براي مبارزه نمودند.

جوجيتسو معمولا در طول دوره ادو ، ياوارا (yawara) ناميده مي شد.در اواخر سده 1600، سکي گوچي ريو (Sekihuchi Ryu)  ،شامل سبکي از ياوارا بر اساس سومو(Sumo)  و مناسب براي کاربرد سلاح بود. اوگوري ريو (Oguri Ryu)  در سال 1616 پايه گذاري شد و شامل تکنيک هايي با نام واجيتسو         (wajitsu)- هنر نرمي و لطافت – بود. اين تکنيک ها شکل تغيير يافته کومي- اوچي (kumi-uchi)  براي کاربرد عليه حريفاني با لباس هاي خياباني دوره ادو بودند.ناگو ريو(Nago Ryu) شامل تاي جيتسو             (Taijitsu) ، اصطلاحي کلي براي تکنيک هاي بدون سلاح در اين دوره بود.اين سبک با تکنيک هاي kakushi-jitsu آن نيز شناخته مي شود.

توسعه جوجيتسو به شکل نظامي فلسفي

کيتوريو جوجيتسو در دوره ادو پايه گذاري شد.اين ريو، شامل تکنيک هاي رزمي موثري در حالت مسلح و غير مسلح بود که بخش اعظمي از شالوده کودوکان- جودو به همراه جودو ورزشي را تشکيل مي دهد . سرانجام تکنيک ها به سمت هنري شدن تمايل پيدا کردند . تراوا کان ئمون(Terada Kan’emon) ، پنجمين مدير کيتوريو(Kito Ryu) ، جيکيشين ريو جوجيتسو را پس از بازنشستگي از مديريت کيتوريو بنا نهاد.او به عنوان اولين فردي که از لغت جودو (judo)  استفاده نمود و همچنين اجراي تکنيک هاي بدون سلاح به عنوان نظامي با مفاهيم فلسفي خود تثبيت نمود شناخته مي شود.

در اوايل سده 1800 ميلادي ، ايزو ماتائمون(Iso Mataemon) ، تنجين شينيو ريو را پايه گذاري نمود.اين سبک کاملا به جوجيتسو اختصاص داشت و بر روي ضربات (atemi)  و کاتا (kata) براي استادي در بعد زيباشناختي و هنري و همچنين کاربرد رزمي جوجيتسو تاکيد ويژه اي داشت . از اين زمان به بعد ، بسياري از هنرهاي رزمي شروع به درآميختن مفهوم ذن بوديسم در آموزه هاي خود نمودند و در نتيجه موجب جهت گيري هنرهاي رزمي به سوي مفهوم ذن براي تلطيف و تقويت روحيه شدند.در تقابل با سمت و سوي کاملا رزمي سنت “jitsu” ، سبک “do” بر چگونگي اجراي هنر به همراه ( و برخي اوقات به جاي) کاربردهاي رزمي تمرکز نمود.عصر طلايي جوجيتسو از 1600 ميلادي تا ميانه هاي سده 1800 ميلادي بود.پس از اين دوره سبک هاي رزمي موثر جوجيتسو به سرعت تجزيه شدند.در طول اين حدود 725 سبک مختلف رزمي وجود داشتند که شامل تکنيک هايي بودند که مي توان آنها را جوجيتسو ناميد.

با باز شدن درهاي ژاپن به روي جهان غرب در سده 1800 و تغيير ساختار نظام سياسي ژاپن، براي اولين بار غربي ها به وجه هاي مختلف فرهنگ ژاپن دست يافتند.رزمي کاران بسياري از ژاپن به نقاط مختلف جهان سفر نمودند و مهارت هاي خود را نمايش دادند . جوجيتسوکارهايي نيز به اروپا و آمريکا و جنوب آمريکا سفر کرده و نمايش هايي برگزار نمودند و کشتي گيران و بوکسورهاي معروفي را در مسابقات عمومي به چالش طلبيدند.

اصطلاحات ژاپنی در ورزش رزمی جوجیتسو

اوکمی : افت زدن طرز صحیح زمین خوردن

اوشیرو : پشت

ماء : جلو

یوکو : پهلو

کایتن : چرخش کردن

تای ساباکی : جابجائی

توبی : ارتفاعی

های : آماده شدن.خبردار شدن 

گیاکو : معکوس

شیکو : راه رفتن به وسیله زانو

اوچی : داخل

سوتو : خارج

اوکه : دفاع کردن

میگی : راست

هیداری : چپ

سیزا : نشستن

کریتس : ایستادن

تنپوکای : آماده شدن

تانتو : چاقو . خنجر

بوکن : شمشیر

سانچیکو : نانچیکوی سه تکه

تونفا : وسیلهای تدافعی شامل یک چوب ویک دسته در قسمت اولیه آن

ماتی : متوقف شدن . ایستادن

هاجیمه : شروع کردن

سوریماده : اتمام وقت

شیدو : اولین اخطار

چوئی : دومین اخطار

کی کوکو : سومین اخطار

هانسو کومکه : آخرین اخطار که منجر به اخراج حریف از زمین میشود

کاچ : برنده

هانتی : مساوی

اتمی : ضربه زدن

داچی : طرزایستادن به صورت کلاسیک

شیزن تای : حالت طبیعی بدن

جیگوتای : حالت تدافعی (گارد دفاعی)

ری : احترام گذاشتن

شومن : قبله . پرچم

اوده گانی : ارشد کلاس

سنسی  : استاد تا دان 4

رنچی : استاد دان 4 و 5

شیهان : استاد بزرگ استادان دان 6 به بالا

بارای : دروکردن

گری : ضربه پا

گدان : پائین

<

سبک جوکوشین ریو

این سبک اهمیت زیادی نسبت به هنرهای رزمی و دفاع شخصی قائل است وازتکنیک های سنتی و پیشرفته در مراحل تمرین بهره می برد.

سبک جوکوشین ریو بیش از ۵۰۰ تکنیک متفاوت را در خود جای داده است که هنرجویان مبتدی تا کمربند مشکی می توانند حرکات روان ‌و متعادل و جالبی که با سبک های سنتی جوجیتسو تلفیق شده است را بیاموزند که در نتیجه منجر به فراگیری حرکات قدرتمند و مفید و سریع این سبک مدرن و پیشرفته خواهد شد

سبک جوکوشین ریو یک سیستم متفاوت ولی در عین حال یک سیستم کا رآمد و عملی از دفاع شخصی است و برای هر هنرجویی درهر قد و وزن قابل فراگیری می باشد. این سبک بیشتر جنبه های هنرهای رزمی را دارا می باشد از جمله سد - حمله - لگد - پرتاب - کانست کردن- شیمه کردن - گلاویز شدن - نقاط فشار- فرم کاتا و سلاح کوبودو تشکیل دهنده این سبک می باشند.

واژه جوکوشین ریو از کلمات و معانی زیر تشکیل شده است :

جو: نرم و ملایم

کو : سخت و قدرتمند

شین : روح واحساس

ریو : سبک و روش

استاد سامان عباسیان متولد 1364 ورزش را از سال  1370 با رشته جودو در شهرستان دزفول زیر نظر استاد محمدی شروع نمود و توانست در همان سال ابتدایی حضور خود در عرصه ورزش اولین مقام قهرمانی را در مسابقات کشوری کسب کند.

ایشان پس از عزیمت به تهران این رشته را زیر نظر استاد امیر والی به صورت حرفه ای ادامه دادند و توانستند به درجات عالی و چندین دوره قهرمانی در مسابقات مختلف دست پیدا کنند.

پس از وقفه ای طولانی مجددا ورزش را با رشته جوجیتسو زیر نظر استاد حمیدی آغاز کرده و بعد از آشنا  شدن با شیهان خنده ریش که یکی از برجسته ترین اساتید جوجیتسو کشور می باشند این رشته را به صورت حرفه ای زیر نظر ایشان ادامه دادند.

در حال حاضر استاد عباسیان زیر نظر شیهان خنده ریش مشغول به فعالیت بوده و به عنوان کمک مربی و با استفاده از تجربیات و علم ورزشی مربی خود جوجیتسو را در استایل های مختلف دنبال می کند.

مدارج و دستاوردهای ایشان در طول فعالیت ورزش خود به شرح زیر می باشد :

- کمربند قهوای جودو از استاد والی سال ۲۰۰۱

- دان ۲ رزم ایران از شیهان خنده ریش سال ۲۰۱۰

- دان ۲ جوجیتسو از شیهان خنده ریش سال ۲۰۱۰

- داور درجه ۲ ملی سال ۲۰۱۱

- مدرس دوره داروی درجه ۳ و ۲ ملی سال ۲۰۱۱

Renchi Mohammad Hosein Ahani

رنچی محمدحسین آهنی متولد ۱۳۶۱ ورزش خود را در نوجوانی و با رشته هایی همچون بسکتبال و شنا و با حضور در تیم مدارس خود شروع کرد . وی ورزش رزمی را با رشته جودو از سال ۸۰ و زیر نظر شیهان جوادی به صورت حرفه ای آغاز نمود و در کنار این رشته با استفاده از تجربیات مربیان ایرانی و حضور در استاژهای بین المللی توانستند جوجیتسو را فرا بگیرند.

از دستاوردهای ایشان در طی چندین سال حضور در عرصه ورزش می توان به موارد زیر اشاره کرد:

- کمربند مشکی دان ۱ جودو

- کمربند مشکی دان ۴ جوجیتسو

- کمربند مشکی دان ۴ رزم ایران

- داور و مربی رسمی فدراسیون ورزش های رزمی

- نماینده جوکوشین ریو جوجیتسو در استان اصفهان

- نماینده سبک رزم ایران در استان اصفهان

- نماینده WEBBS در استان اصفهان

- مدرس داوری سبک رزم ایران

- عضو کمیته فنی سبک رزم ایران

Soke Bryan Cheek

سوکه بریان چک بیش از ۴۵ سال عمرخود را صرف فراگیری هنرهای رزمی کرده است و بیش از ۳۵  سال مشغول آموزش آن در لندن و سمینارهای آن در گوشه و کنار دنیا بوده است.

سوکه بریان چک برای اولین بار در ۸ سالگی قدم به مسیر یادگیری هنرهای رزمی گذاشت. توانایی او در زمین زدن و خاک کردن رقبا بزرگتر و مسن تر از خودش زبان زد همه بود.

او در سن ۲۰ سالگی اولین دوجو خود را افتتاح کرد و در طول فعالیت خود به عنوان یک استاد در آموزش و تمرین صدها هنرجو و رساندن آنها به سطح پیشرفته در سراسر دنیا بسیا موفق بوده است.

وی دارای ۳۰۰ مقام در مسابقات و تورنمنت های معتبر میباشد و از دیگر دستاوردهای ایشان می توان به موارد زیر اشاره کرد:

- کمربند مشکی دان ۱۰ جوجیتسو

- کمربند مشکی دان ۸ کوبودو

- کمربند مشکی دان ۷ جودو

- استاد برجسته هنرهای رزمی بریتانیا در سال ۱۹۹۴

- دارای دانشنامه لیسانس در علوم انسانی-هنر های شرقی و نحوه درمان جراحات در سال ۱۹۹۷

- تالار افتخارات W.K.F سال  ۱۹۹۷

- موسس جامعه جهانی صاحبان کمربند مشکی در ۴۰ کشور W.E.B.B.S سال ۲۰۰۰

- موسس جیوکوشین ریو در ۲۶ کشور JUKOSHIN RYU سال ۲۰۰۳

Shihan Akbar Aghalu

استاد كبر آقالو متولد  ۱۳۳۸در شهر تهران مي باشد.  وي در سن ۱۴سالگي نزد استاد جمشيد سليمي شروع به آموزش كاراته نموده است در سال ۱۳۵۵براي ادامه تحصيل عازم كشور انگليس شده و همانجا با سبك جوجيتسو آشنا شده است.  ايشان نزد استاد ريچارد موريس مشغول آموزش جوجيتسو بوده و در سال ۱۳۶۳مفتخر به دريافت كمربند مشكي دان يك گرديده است.

مدارج و دستاوردهای ایشان در طول فعالیت ورزشی خود به شرح زیر می باشد :

- دان ۵ جوجیتسو برزیلی در سال ۲۰۰۰

- دان ۶ جوجیتسو از استاد ریچارد موریس در سال ۲۰۰۳

- دان ۷ جوجیتسو از استاد بریان چک در سال ۲۰۱۱